Η διαπαιδαγώγηση των τέκνων στο πλαίσιο της οικογένειας - με βάση την επιστήμη της ψυχολογίας - αφορά ισότιμα και τους δύο γονείς. Με βάση τη δική μου βιωματική εμπειρία, αφορά κυρίως τις μητέρες και ο ρόλος του πατέρα είναι από μικρός έως και ανύπαρκτος.
Τα μόνα που καταφέρνει ο πατέρας που θέλει να εμπλακεί στη διαπαιδαγώγηση των τέκνων του είναι περιττές εντάσεις με αυτά, συναισθηματική απομάκρυνση και τέλος πικρία και αισθήματα τύψεων ότι δεν κατόρθωσε τελικά (;) να τους μεταλαμπαδεύσει τις αρχές και τους τρόπους συμπεριφοράς που όφειλε, με βάση τα βιβλία ψυχολογίας, τους κοινά αποδεκτούς κανόνες καλής συμπεριφοράς και διαγωγής του βίου στην κοινωνία, αλλά και τα βιώματα και τις αρχές (ή την έλλειψη αυτών) που έχει κληρονομήσει από τη δική του οικογένεια.
Σημαντικό ρόλο παίζει το παράδειγμα του ίδιου, όπου αναλόγως με τη συμπεριφορά που κυρίως υιοθετεί απέναντι στα παιδιά του, δρέπει και τους αντίστοιχους καρπούς, χωρίς όμως απαραίτητα η αναλογία καλής και κακής συμπεριφοράς του απέναντί τους να είναι αντίστοιχη με αυτή που θα εισπράξει από αυτά, καθώς η συμπεριφορά των τέκνων του μπορεί να είναι ακόμη και αντιστρόφως ανάλογη του μείγματος της δικής του.
Ακόμη σημαντικότερο ρόλο διαδραματίζει, κατά την άποψη του γράφοντος, η μητέρα των παιδιών, καθώς η ίδια, έχοντας άρρηκτη σχέση με αυτά από τη στιγμή της σύλληψής τους, καταφέρνει να έχει τεράστια επιρροή σε αυτά και να έχει τη δυνατότητα να κατευθύνει τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της σε τέτοιο βαθμό, ώστε αν οι δικές της αρχές και βιώματα έχουν αρκετές έως μεγάλες διαφοροποιήσεις από αυτές του πατέρα, τότε σχεδόν εκμηδενίζεται το οποίο ποσοστό επιρροής του πατέρα στο τελικό αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησής τους, ιδίως όταν η μητέρα, είτε δεν θέτει αυστηρά όρια (χαλαρός γονέας), είτε είναι πιο προσιτή/ ευχάριστη/ συναισθηματικά διαθέσιμη από τον έτερο γονέα.
Φυσικό κι επόμενο θα έλεγε κανείς παρακολουθώντας τη φύση, καθότι σε όλα σχεδόν τα είδη του ζωικού βασιλείου, η μητέρα είναι αυτή που αναλαμβάνει - συνήθως αποκλειστικά -το μεγάλωμα των απογόνων και τη διαπαιδαγώγηση - εκπαίδευση επιβίωσης τους. Ο πατέρας είναι συνήθως απών, ενώ σε μερικές περιπτώσεις αποτελεί και θανάσιμο κίνδυνο για τα παιδιά του.
Είναι, λοιπόν, κόντρα στη φύση η συμμετοχή ενός πατέρα στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών του ή μήπως η πνευματική υπόσταση του ανθρώπου τον διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα πλάσματα του ζωικού βασιλείου;
Θα με ενδιέφεραν πολύ οι απαντήσεις σας!
