ΆΛΩΣΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ;

  Είναι πολλές οι στιγμές τον τελευταίο καιρό που πιστεύω πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, πως η ιστορία μας διδάσκει για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη στο μέλλον, πως τα γεγονότα που ζούμε συμπυκνώνουν πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ζυμώσεις που χρειάστηκαν δεκαετίες για να διαμορφωθούν και μόλις λίγα χρόνια να εκδηλωθούν.

  Ήδη παρατηρούμε την αποδόμηση του νεοελληνικού κράτους με νεφελώδεις ενδείξεις για τη διάδοχη αρχιτεκτονική δομή του και αντικρουόμενες ερμηνείες για τους σκοπούς του που συνοψίζονται σε δύο γνωστές από το παρελθόν μας λέξεις: «Ελευθερία ή Θάνατος». Ελευθερία από τις διεθνείς εξαρτήσεις, είτε με το δρόμο που ήδη έχει προταθεί από τη διεθνή νέα φεουδαρχία, είτε με το δρόμο που θα επιλέγαμε μόνοι μας, αν ποτέ μας δινόταν τέτοια ευκαιρία. Αλλιώς Θάνατος πάλι με τις ίδιες επιλογές.

  Το «πρόβλημα» στη δική μας περίπτωση είναι ότι και αυτή τη φορά το «ελληνικό ζήτημα» αποτελεί μια πρωτόγνωρη κατάσταση - πείραμα πάνω στα αποτελέσματα της οποίας βασίζονται αντικρουόμενες προσδοκίες και συμφέροντα που θα αποτελέσουν οδηγό για τη διαμόρφωση πολιτικών στην Ευρώπη και τον κόσμο.

  Άρα λοιπόν για άλλη μια φορά συμβαίνει σαν λαός να βρισκόμαστε σε περίοδο παρακμής και εξαθλίωσης, όπως στο Βυζάντιο όπου μοιραία επήλθε και η Άλωση, σε περίοδο τρομερής καταπίεσης και βίας (πλέον ψυχολογικής) όπως το 1821 που προέκυψε Επ-Ανάσταση, αλλά και κατοχής (οικονομικής), συσσιτίων, φτώχειας και δεινών όπως το χειμώνα του 1941, όταν είχε ήδη εδραιωθεί η Αντίσταση.

  Στο χέρι μας είναι να ρίξουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν και να επιλέξουμε αυτό που μας αξίζει για το μέλλον.