Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου στο άκουσμα των προσωρινών αποτελεσμάτων του βρετανικού δημοψηφίσματος, ήταν αυτή ακριβώς η φράση - δάνειο από το μεταφεμινιστικό σλόγκαν που έγινε και βιβλίο. Πράγματι, η Βρετανία έκανε πράξη την προδιαγεγραμένη πορεία της προς την έξοδο από την Ε.Ε., όντας ήδη μονίμως εξαιρούμενη και παραχαϊδεμένη από τις Βρυξέλλες.
Τί οδήγησε όμως σε αυτή την απόφαση; Πέραν του γνωστού αγγλοσαξωνικού πείσματος και της αίσθησης ανωτερότητας και πρωτοπορίας (που φτάνει σε σημείο ξεροκεφαλιάς, θεωρώντας πως όλοι πρέπει να ακολουθούν τα χνάρια τους, ηθελημένα ή αναγκαστικά), οι Βρετανοί, όπως και οι - έως σήμερα - εταίροι τους Γερμανοί, έπαιξαν άριστα το ρόλο τους ως προς την υπεράσπιση του εθνικού τους συμφέροντος, καθώς η ιδεαλιστική χροιά της Ευρώπης έχει χαθεί προ πολλού, ξεκινώντας ήδη από την εποχή του Μονέ και τελειώνοντας οριστικά με τον "ενωτικό" καγκελάριο Κολ.
Χαράσσσοντας φαινομενικά αντιθετικές πολιτικές, η μεν Γερμανία κατάφερε να ηγεμονεύσει εντός Ε.Ε., επιβάλλοντας την δική της οπτική περί ομοσπονδίας, με έναυσμα τη νομισματική και την - οσονούπω - τραπεζική ένωση, ενώ η Βρετανία διαβλέποντας την τάση αυτή και επιθυμώντας ξεχωριστό ρόλο και λόγο, ηγήθηκε μιας άποψης που προέβλεπε μια Ευρώπη a la cart, βασισμένη κυρίως στο ελέυθερο εμπόριο. Και λέω φαινομενικά, γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν τo ίδιο περίπου. Ηγεμονία των αγορών έναντι των λαών, ενδιαφέρον για την ευημερία των αριθμών και όχι των ανθρώπων.
Δυστυχώς, η νεοφιλελεύθερη τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων και η παράδοξα άνιση κατανομή πλούτου, ώθησαν στην σταδιακή απεμπόληση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και των εργασιακών δικαιωμάτων, επιβάλλοντας μεσαιωνικές συνθήκες για τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αφήνοντας ανέγγιχτες μόνο τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές ελιτ, ένα δηλαδή πολύ μικρό ποσοστό, το οποίο με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές ουσιαστικά εκμεταλλεύεται και καταδυναστεύει όλους τους υπόλοιπους. Το τελικό στάδιο το οποίο διανύουμε στις μέρες μας, αποτελεί το διακύβευμα όλου του εγχειρήματος, δηλαδή την επιβολή καθεστώτος πλήρους ανελευθερίας που δεν θα περιορίζεται μόνο στην καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, οπως αυτά κατοχυρώθηκαν με αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες, αλλά και στην καταπάτηση προσωπικών ελευθεριών και την επιβολή "προτύπων" που θα εγκλωβίσουν την μάζα (καθώς ο όρος Πολίτης με την αρχαιοελληνική έννοια, μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί για την πλειοψηφία των πολιτών) σε ένα τρόπο διαβίωσης ορισμένο βάσει των συμφερόντων των προαναφερέντων ελιτ.
Με βάση τα παραπάνω, το Brexit δεν μου δημιουργεί κάποιο φόβο, ούτε κάποια ελπίδα, αλλά μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί την ιδανική περίπτωση χώρας για έξοδο από την Ε.Ε..Η Βρετανία διαθέτει ισχύ ως κράτος, ανθηρή οικονομία, μεγάλη βιομηχανία, κοινωνική πρόνοια (έστω αυτή που έχει, παρα τις μεγάλες ανισότητες), σε αντίθεση με την Ελλάδα που δυστυχώς δεν διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω...Έτσι, παρατηρώντας με μια deja vu αίσθηση το δημοψήφισμα αυτό, βάζω νοερά στη θέση της Βρετανίας τη δική μου χώρα...Τι θα γινόταν αν, το ΟΧΙ έμενε ΟΧΙ;
Τί οδήγησε όμως σε αυτή την απόφαση; Πέραν του γνωστού αγγλοσαξωνικού πείσματος και της αίσθησης ανωτερότητας και πρωτοπορίας (που φτάνει σε σημείο ξεροκεφαλιάς, θεωρώντας πως όλοι πρέπει να ακολουθούν τα χνάρια τους, ηθελημένα ή αναγκαστικά), οι Βρετανοί, όπως και οι - έως σήμερα - εταίροι τους Γερμανοί, έπαιξαν άριστα το ρόλο τους ως προς την υπεράσπιση του εθνικού τους συμφέροντος, καθώς η ιδεαλιστική χροιά της Ευρώπης έχει χαθεί προ πολλού, ξεκινώντας ήδη από την εποχή του Μονέ και τελειώνοντας οριστικά με τον "ενωτικό" καγκελάριο Κολ.
Χαράσσσοντας φαινομενικά αντιθετικές πολιτικές, η μεν Γερμανία κατάφερε να ηγεμονεύσει εντός Ε.Ε., επιβάλλοντας την δική της οπτική περί ομοσπονδίας, με έναυσμα τη νομισματική και την - οσονούπω - τραπεζική ένωση, ενώ η Βρετανία διαβλέποντας την τάση αυτή και επιθυμώντας ξεχωριστό ρόλο και λόγο, ηγήθηκε μιας άποψης που προέβλεπε μια Ευρώπη a la cart, βασισμένη κυρίως στο ελέυθερο εμπόριο. Και λέω φαινομενικά, γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν τo ίδιο περίπου. Ηγεμονία των αγορών έναντι των λαών, ενδιαφέρον για την ευημερία των αριθμών και όχι των ανθρώπων.
Δυστυχώς, η νεοφιλελεύθερη τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων και η παράδοξα άνιση κατανομή πλούτου, ώθησαν στην σταδιακή απεμπόληση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και των εργασιακών δικαιωμάτων, επιβάλλοντας μεσαιωνικές συνθήκες για τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αφήνοντας ανέγγιχτες μόνο τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές ελιτ, ένα δηλαδή πολύ μικρό ποσοστό, το οποίο με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές ουσιαστικά εκμεταλλεύεται και καταδυναστεύει όλους τους υπόλοιπους. Το τελικό στάδιο το οποίο διανύουμε στις μέρες μας, αποτελεί το διακύβευμα όλου του εγχειρήματος, δηλαδή την επιβολή καθεστώτος πλήρους ανελευθερίας που δεν θα περιορίζεται μόνο στην καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, οπως αυτά κατοχυρώθηκαν με αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες, αλλά και στην καταπάτηση προσωπικών ελευθεριών και την επιβολή "προτύπων" που θα εγκλωβίσουν την μάζα (καθώς ο όρος Πολίτης με την αρχαιοελληνική έννοια, μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί για την πλειοψηφία των πολιτών) σε ένα τρόπο διαβίωσης ορισμένο βάσει των συμφερόντων των προαναφερέντων ελιτ.
Με βάση τα παραπάνω, το Brexit δεν μου δημιουργεί κάποιο φόβο, ούτε κάποια ελπίδα, αλλά μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί την ιδανική περίπτωση χώρας για έξοδο από την Ε.Ε..Η Βρετανία διαθέτει ισχύ ως κράτος, ανθηρή οικονομία, μεγάλη βιομηχανία, κοινωνική πρόνοια (έστω αυτή που έχει, παρα τις μεγάλες ανισότητες), σε αντίθεση με την Ελλάδα που δυστυχώς δεν διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω...Έτσι, παρατηρώντας με μια deja vu αίσθηση το δημοψήφισμα αυτό, βάζω νοερά στη θέση της Βρετανίας τη δική μου χώρα...Τι θα γινόταν αν, το ΟΧΙ έμενε ΟΧΙ;
