Η ΙΣΤΟΡΙΑ (ΔΕΝ) ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

  Την ώρα που η γερμανική απεμπόληση της ιδεαλιστικής χροιάς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει διαφανεί την τελευταία διετία εξυφαίνοντας τρόπους επιβολής της pax germanica  σε όλη την Ευρώπη, προσπαθώντας ξανά – με έναν ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο – να μετατρέψει τον παραγόμενο πλούτο των άλλων χωρών σε «καύσιμο» για τη μηχανή της ανάπτυξής της, παρατηρούμε την εξέλιξη ενός πειράματος που διεξάγεται με πειραματόζωο την Ελλάδα, η επιτυχία του οποίου θα είναι για κάποιους ο «δούρειος ίππος» για τη μετεξέλιξη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών σε σκλαβωμένες οικονομικά – και μελλοντικά, πνευματικά – επαρχίες.

  Πολλοί – ειδικοί και μη – προσπαθούν να κάνουν εκτιμήσεις για το μέλλον, με συνηθισμένη κατάληξη να είναι - κατά το πλείστον – λανθασμένες. Με διάχυτη την απογοήτευση και την αβεβαιότητα όλοι μας βαδίζουμε προς το άγνωστο προσπαθώντας να βρούμε φως στο τούνελ, με επιτακτική την ανάγκη να μπεί ένα τέλος στους πειραματισμούς, έστω και άσχημο. Μήπως όμως θα έπρεπε να δοκιμαστούν και λύσεις -  σενάρια που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί, που ίσως θα μπορούσαν να ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση;

  Από τη στιγμή που ιδεολογίες - συστήματα όπως ο σοσιαλισμός έχουν καταρρεύσει, ενώ άλλα όπως ο καπιταλισμός βρίσκονται σε κρίση,  μήπως θα έπρεπε να στραφούμε σε όσους πλέον έχουν ανοικοδομηθεί μέσα από τα συντρίμμια τους; Αν βγάλουμε απ’ έξω τη γερμανική ανοικοδόμηση που αποτέλεσε μια καθαρά πολιτική απόφαση των αμερικάνων για προληπτικούς λόγους ( πόλεμος στην Ευρώπη και καλύτερο έλεγχό της από τους ίδιους, καθώς από αρχαιοτάτων χρόνων ισχύει ότι ελέγχεις καλύτερα τον ευεργετημένο ), οι μόνες ανεπτυγμένες χώρες που έχουν ανοικοδομηθεί από τις στάχτες τους είναι η Αργεντινή και η Ρωσία.

  Οπότε μια πρόταση - όχι χειρότερη από τις ήδη υπάρχουσες - θα ήταν να συνεργαστούμε στενά  με αυτές τις δύο χώρες και γιατί όχι να δανειστούμε από χρήματα έως και τεχνογνωσία, ενώ θα μπορούσαμε να συνάψουμε και ένα είδος συμμαχίας και αλληλεγγύης μεταξύ μας, αυτής που μας λείπει από τις ήδη υπάρχουσες συμμαχίες μας. Έτσι μπορεί να βρούμε λύση σε αρκετά δυσεπίλυτα θέματα μας ή έστω να απαλλαγούμε από μέρος του βάρους της επίλυσής τους, μεταφορτώνοντας τα στους τωρινούς συμμάχους μας, που θα θορυβούνταν από μια τέτοια εξέλιξη φοβούμενοι κύμα αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων και δημιουργίας νέων ισορροπιών ισχύος.

"ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΙ" ΑΡΧΟΛΙΠΑΡΟΙ ΚΑΙ "ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ" ΣΠΟΥΔΑΡΧΙΔΗΔΕΣ

    Ζούμε σε μια χώρα, όπου η λέξη κράτος έχει συνδυαστεί με όρους όπως: αναλγησία, αναποτελεσματικότητα, καρεκλοκενταυρισμό, βόλεμα ημετέρων κλπ. Aυτή η "ορολογία" που χαρακτηρίζει το σύγχρονο ελληνικό κράτος, δημιούργησε και τις αντίστοιχες αντιδράσεις, όπως: έλλειμμα εμπιστοσύνης, φοροδιαφυγή, παρεκτροπή στην ανομία, εγωκεντρισμό.Η κρίση της τελευταίας διετίας και οι έξωθεν επιταγές των δανειστών μας, μας επιβάλλουν την αναμόρφωση όλων των όρων στη σχέση του κράτους με τον πολίτη και τις οργανωτικές δομές που τη διέπουν.  Είναι προφανές, οτι δύο είναι οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν στην πρόταση "αλλαγής" της χώρας: H αδυναμία λειτουργίας του υπάρχοντος "μοντέλου" στις παρούσες συνθήκες και η οργάνωση των κατά το δυνατό αποτελεσματικότερων δομών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών μας.
    Πολλές προτάσεις που ευαγγελίζονται την  πολυαναμενόμενη αναμόρφωση του κράτους, ως προς την αποτελεσματικότητα και την ανταποδοτικότητα του, έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής, απορριφθεί από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις - εκτός και αν ήταν δική τους πρόταση - και συναντήσει τη λαϊκή αντίδραση, ως προϊόν των σπασμωδικών αντιδράσεων στη διαχείριση της κρίσης και της συσσωρευμένης οργής για τη χρόνια κρατική αναποτελεσματικότητα.
   Ποιό είναι όμως το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στον κάθε ένα παράγοντα που συνιστούν το κράτος για την κατάσταση που έχει περιέλθει; H σοφή παροιμία λέει πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και στην περίπτωσή μας αφορά τους κυβερνώντες και την πολιτική ελίτ γενικά. Αφού κατάφερε να βάλει με την ανικανότητά της τη χώρα σε περιπέτειες, να συνεχίζει να αναβάλλει την αυτοκάθαρση και την αυτοτιμωρία, αρνείται την ίση κατανομή βαρών (τουλάχιστον, καθότι φέρει μεγαλύτερη ευθύνη), με ευνοικές διατάξεις προς την ίδια και "απαλές" περικοπές αποδοχών και προνομίων στα μέλη που την απαρτίζουν (κυβέρνηση, βουλή, κόμματα), αρνούμενη ουσιαστικά να πρωτοστατήσει, δίνοντας το "καλό παράδειγμα". Η κοινωνικοοικονομική ελίτ, εκμεταλλευόμενη την αυξανόμενη δύναμη και επιρροή της έναντι της πολιτικής ελίτ, έδωσε δείγματα ανυπακοής και παραβίασης της ισότητας απέναντι στο νόμο, μη αναλμβόνοντας και αυτή με τη σειρά της τις ευθύνες που της αναλογούν για την περριρέουσα κατάσταση. Στο ίδιο μήκος κύματος και η πνευματική ελίτ , που συμβιβάστηκε ή δεν είχε το αντίστοιχο διαμέτρημα από αυτό που της αποδόθηκε ή ΄προτίμησε να αποκοπεί από την πραγματικότητα. Τέλος, η λαϊκή μάζα που είτε από φόβο, είτε από μικροσυμφέροντα, είτε από έλλειψη παιδείας, είτε - μια μικρή μειονότητά της - από αγνό ιδεαλισμό και προσήλωση σε κάποιο δόγμα, δεν αντέδρασε και συμβιβάστηκε με τα δεδομένα του συστήματος που της πλάσαραν ή ακόμα προσπάθησε να έχει κάποιο ρόλο είτε συνυφασμένο με το σύστημα ή εντελώς εναντίον του για την επίτευξη ατομικών ή πρόσκαιρων στόχων.
   Όλοι ,λοιπόν, έχουμε αποκτήσει με την "αξία" μας ένα μέρισμα στην "πίτα" της αποτυχίας και θα ήταν φρόνιμο να αναλογιστουμε καλά τις ευθύνες μας, γιατί και πάλι έργο συλλογικής μας ευθύνης θα είναι η αναδόμηση ή η αποδόμηση του νεοελληνικού κράτους.

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ;

   Η γέννηση του ευρώ γέμισε όλους, όσους είχαν πιστέψει στην ιδεαλιστική θεωρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με προσδοκίες για πανευρωπαϊκή ευημερία, κατάργηση των εθνικών συμφερόντων και των περιορισμών στη διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων και με βαθμιαία ομοσπονδιοποιήση της ηπείρου, στο απώτερο μέλλον και του πλανήτη ίσως, πάντα προς όφελος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών.
   Αντ' αυτού, 10 χρόνια μετά, παρατηρείται μιά κρίση άνευ προηγουμένου στις οικονομίες της ζώνης του ευρώ, με αρκετές να οδεύουν προς πτώχευση, που δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστες, ούτε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, ούτε την αντίπερα όχθη του ατλαντικού, χάριν της παγκοσμιοποιημένηςοικονομικής πολιτικής που ακολουθείται. Επιπρόσθετα, ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα συρρικνώνονται ολοένα και περισσότερο με πρόσχημα τις σύγχρονες φοβίες (τρομοκρατία, κρίση) που καθηλώνουν τον πολίτη σε ρόλο παθητικό να παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω του με μιά αίσθηση ανικανότητας όσον αφορά την επιρροή που μπορεί να ασκήσει για την καλυτέρευση του μέλλοντός του. Μαζί με όλα αυτά, παρακολουθούμε μία αποδόμηση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και στροφή των - ισχυρών κυρίως - κυβερνήσεων στην απροκάλυπτη προάσπιση του εθνικού τους συμφέροντος και μόνο.

  Τα παραπάνω φαινόμενα, μου δίνουν την αίσθηση ότι οδεύουμε σε μία ρευστή κατάσταση, της οποίας θα επωφεληθούν πρόσκαιρα οι ισχυρά οικονομικά χώρες, μέχρι να υποκύψουν και αυτές, όταν έχουν προετοιμαστεί καταλλήλως όλες οι λεπτομέρειες, στην παγκόσμια οικονομική ελίτ των μεγαλοτραπεζιτών και των πολυεθνικών. Πριν λίγα χρόνια, θα χαμογελούσα αν κάποιος μου εκστόμιζε και μόνο τη λέξη συμφέροντα των πολυεθνικών, ελίτ κλπ. Την τελευταία τριετία περίπου, οι θεωρίες συνομωσίας που παλιότερα μου φαινόταν νεφελώδεις και ασύνδετες, τώρα μου δείχνουν κάποια σημάδια λογικής και αναρωτιέμαι μήπως χάνω σταδιακά τη δική μου λογική ή μήπως ανακαλύπτω ότι όντως, έστω και επί μέρους ( γιά ώρες), οι θεωρίες αυτές ήταν προφητικές και κάτι γνώριζαν όσοι τις δημιούργησαν ;

  Πραγματικά, κάποια γεγονότα παραείναι τραβηγμένο να θεωρούνται συμπτώσεις. Θα οδηγήσουν όμως στον μελλοντικό κόσμο που μας περιγράφεται  ( παγκόσμια διακυβέρνηση συμφερόντων με οικονομική δικτατορία και υποδούλωση πολιτών με κατάργηση κάθε δικαιώματος ) ; Οι μάζες θα αντιδράσουν και η κοινωνία των πολιτών θα ανατρέψει αυτούς τους σχεδιασμούς ; 'H απλά οι εμπνευστές των παραπάνω θεωριών εκμεταλεύονται κάποια γεγονότα για να τις παρουσιάσουν ως αληθοφανείς ; O χρόνος θα δείξει....

LIVE YOUR MYTH IN GREECE

   Ανέκαθεν οι Έλληνες αγαπούσαν τα παραμύθια. Στην αρχαιότητα αυτά ονομάζονταν μύθοι. Είχαμε λοιπόν την απέραντη ελληνική μυθολογία, που όμοιά της δύσκολα συναντούμε σε άλλους πολιτισμούς, τους μύθους του Αισώπου κ.α. Αργότερα οι μύθοι συμπληρώθηκαν από ενα νέο είδος παραμυθιών, τις προκαταλήψεις, οι οποίες γνώρισαν ιδιαίτερη ακμή σε μιά μεγάλη χρονική περίοδο που καλύπτει το τέλος του αρχαίου κόσμου, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία και φτάνει ως τις αρχές του 20ού αιώνα, όπου ο τελευταίος μύθος - προκατάληψη, αυτός της "Μεγάλης Ιδέας", δηλαδή της ανασύστασης της Ελληνικής αυτοκρατορίας των Βυζαντινών χρόνων προκάλεσε την Μικρασιατική καταστροφή. Από τότε εώς και σήμερα η πλοκή των μύθων έγινε πολυποίκιλτη και δυσνόητη για τον πολύ κόσμο με αποτέλεσμα να παρασύρεται - θεωρώντας τους αληθινούς σε - ενέργειες που συνήθως τον πλήγωναν και αν μη τη άλλο έβλαπταν τον ίδιο, τη χώρα και τη συνοχή της.
    Στις δεκαετίες του '30 και '40 αναπτύχθηκαν οι ιδεολογίες, δόγματα δηλαδή που αφορούσαν την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη όπως ο αναρχισμός, ο κομουνισμός, ο σοσιαλισμός, ο συντηρητισμός και ο φασισμός - ναζισμός. Στο βωμό της πίστης  σε αυτές τιν ιδεολογίες, μεγάλο μέρος των  λαϊκών μαζών αλληλοεξοντώθηκε ( εμφύλιος, διχασμός, "ανένδοτος", αποστασία του '65, παρακράτος, δικτατορία '67 - '74). Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού σοβιετικού τύπου το 1991 και το τέλος του ψυχρού πολέμου, ο οποίος αναζωπύρωνε κατά περιόδους τις εντάσεις μεταξύ των αντίθετων ιδεολογιών, οι ιδεολογίες άρχισαν να φθίνουν και να συγκλίνουν σε μία, αυτή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
    Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όλοι οι πολίτες και τα αγαθά δεν θα είχαν περιορισμούς στις μετακινήσεις τους, εντός Ευρώπης και όλοι θα ήταν μέλη ενός ομόσπονδου κράτους, χωρίς σύνορα, βρήκε εξαιτίας της ιδεαλιστικής της υφής αρκετούς υποστηρικτές ανάμεσα στις μάζες και βεβαίως στον επιχειρηματικό κόσμο. Έτσι, με όχημα, αλλά και πρόσχημα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση οι τρείς ελίτ ( πολιτική, κοινωνικοοικονομική, πνευματική - βλέπε περισσότερα στην ανάρτηση της 29ης Οκτωβρίου) δημιούργησαν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους τον μύθο της "ισχυρής Ελλάδας", του "κεντρικού ρόλου της χώρας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο", της "ηγέτιδας των Βαλκανίων" κ.α. , όσον αφορά τη θέση της χώρας στο ευρωπαίκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι και τους μύθους "της Ελλάδας της ανάπτυξης", "του χρηματιστηρίου","των μηδενικών ελλειμάτων" κλπ, ;όσον αφορά την οικονομική κατάσταση της χώρας.
    Ο Έλληνας, πιστός στο dna του που τον κάνει εύπιστο και θαυμαστή των μύθων και των παραμυθιών αρέσκετο σε όλες αυτές τις παρουσιάσεις, γιατί τον έκαναν να αισθάνεται άξιος απόγονος των υπερεπιτυχημένων προγόνων του με αποκορύφωμα το έτος 2004, χρονιά των Oλυμπιακών Aγώνων της Αθήνας, του euro και της eurovision (!), που ήταν και η αρχή του τέλους των παραμυθιών περί ισχυρής χώρας στον σκληρό πηρήνα του ευρώ και της Ευρώπης με λόγο και φωνή σε όλα τα τεκταινόμενα στην περιοχή και τον πλανήτη. Και αυτό γιατί πίσω από τη νέα Μεγάλη Ιδέα κρύβονταν επιμελώς τα χρέη που ολοένα και αυξανόταν και τα δάνεια που έπρεπε κάποτε να πληρωθούν.
   Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα μηδέν για τη χώρα, δηλαδή η ώρα αποπληρωμής των δανειστών μας, οι πολιτικοί μας πιστοί στο να παραμυθιάζουν τους -"εξαρτημένους" πλέον στο παραμύθιασμα - πολίτες αυτής της χώρας, διοργάνωσαν - για να μη μας απογοητεύσουν - μιά παράσταση που κρατάει δυό χρόνια τώρα. Η υπόθεση; Kάποιος φεύγει μπροστά στην καταστροφή - χρεοκοπία, για να αναλάβει κάποιος άλλος που θα σώσει ό,τι μας "σερβίρουν" οτι μπορεί να σώσει, αλλά για να μη χρεωθεί την όποια κακή διαχείρηση, φεύγει για να αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη  και πάει λέγοντας...Το όνομα της παράστασης; "O κύκλος των χαμένων πρωθυπουργών".

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΤΖΑΚ - ΠΟΤ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

    Πραγματικά θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις με τα τζακ - ποτ στο τζόκερ ή τα άλλα τυχερά παιχνίδια. Μα τί κοινά μπορεί να έχουν τα τυχερά παιχνίδια με την πολιτική, θα με ρωτούσε ο οποιοσδήποτε καλόπιστος, ιδεαλιστικά πολιτικοποιημένος άνθρωπος. Καμία, εφ' όσον το πολιτικό μας επίπεδο - εγχώρια και παγκοσμίως - βασιζόταν στα κλασικά ιδανικά του παγκόσμιου πολιτιστικού γίγνεσθαι. Δυστυχώς όμως, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούμε ότι η πολιτική πλέον διαμορφώνεται με βάση άλλους παράγοντες και κάθε άλλο με αυτούς που θα έπρεπε.

    Παρατηρούμε, λοιπόν, την πολιτική να γίνεται εργαλείο κάποιων ελίτ οι οποίες "επενδύουν" στην πολιτική τα "κεφάλαια" που διαθέτουν η καθεμιά, για την - κατα το δυνατό - μεγιστοποίησή τους. Έτσι βλέπουμε την πολιτική ελίτ να προωθεί στην εξουσία τα άτομα που ανήκουν στις τάξεις της, δηλαδή γόνους πολιτικών ή και "αριστοκρατικών" οικογενειών, την κοινωνικοοικονομική ελίτ ( εγχώριοι εκπρώσωποι πολυεθνικών, βιομήχανοι, κληρονόμοι κλπ ) να επιβάλλει τους όρους διεξαγωγής και τους αρεστούς σε αυτή πολιτικούς, επιλεγμένους από τη στενά συνεργαζόμενή τους ελίτ της πολιτικής. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε αυτές τις δύο ελίτ, έρχεται να τοποθετηθεί και η πνευματική ελίτ (πνευματικοί άνθρωποι, επιστήμονες, τεχνοκράτες κλπ) η οποία σπανίως αντιτίθεται, ενώ συνήθως έχει  έναν υποστηρικτικό λόγο - ρόλο προς τις προηγούμενες ελίτ, καθώς πλέον αυτές αναδεικνύουν σε πνευματική ελίτ αρκετούς "πνευματικούς" ανθρώπους και επιστήμονες. Μέσω των συνεννοήσεων, συμφωνιών και συμβιβασμών των παραπάνω ελίτ, διαμορφώνεται και η εκάστοτε ασκούμενη πολιτική, με κάποιες μικροαποκλίσεις αναλόγως το κόμμα και τις ικανότητες των πολιτικών που επιλέγονται να την ασκήσουν. 

     Εάν όλες αυτές τις πρακτικές τις εισάγουμε στο χώρο των τυχερών παιχνιδιών τότε θα διαπιστώσουμε μια  απόλυτη  ταύτιση με το τζογάρισμα χαρακτηριστικών τύπων παικτών τυχερών παιχνιδιών, όπως του καλά διαβασμένου ( = οικονομική ελίτ ) που παιρνει μικρά ρίσκα και συνήθως δε χάνει ή χάνει υπολογισμένα, του μικρού ή περιστασιακού παίκτη ( = πνευματική ελίτ) που ποντάρει μόνο σε σίγουρα κέρδη ή σε μεγάλα ποσά με μικρή συμμετοχή  και τέλος του τζογά  (= πολιτική ελίτ) που παίζει μεν για να κερδίσει, αλλά συνήθως χωρίς σχέδιο και παρασύρεται παίζοντας μεγάλα ποσά ή υποχρεώνεται στον καλά διαβασμένο παίκτη για πιό σίγουρα κέρδη, με το αντίστοιχο αντίτιμο φυσικά.

     Έτσι, αν δεχτούμε ότι πλέον η πολιτική είναι τζόγος με τους πολιτικούς να αποτελούν τους "παθιασμένους τζογάδες", καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί μας - εξαιτίας και της αποδεδειγμένης ανικανότητάς τους να τζογάρουν καλά - υποχρεώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες σε συνεχή "χασούρα" και για να "ρεφάρουν" απευθύνθηκαν κατά καιρούς σε διαβασμένους παίκτες για δανεικά ή παροχή συμβουλών με το αζημίωτο ( =εξυπηρέτηση συμφέροντων των οικονομικών ελίτ). Το θλιβερό όμως είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση, η "χασούρα" δεν αφορά τον ίδιο τον "παθιασμένο τζογά", αλλά τα χρήματα της "οικογένειας" ( = λαού) που ως "αρχηγός του σπιτιού"  (= δημοκρατικά εκλεγμένος άρχοντας της χώρας) διαχειρίστηκε λανθασμένα ή καταχράστηκε σε περιπτώσεις τυφλού πάθους με το "τζόγο", με μοναδικό χαμένο το"σπ'ιτι" (= χώρα) και τους υπόλοιπους ενοίκους του (= πολίτες).

     Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρούμε μια κατάσταση για γέλια και για κλάματα. Οι μεν τζογάδες - πολιτικοί μας να συνειδητοποιούν  την κατάσταση που έχει περιέλθει το σπίτι - χώρα και να προσπαθούν να  αντιδράσουν με τρόπο που να αποποιούνται  την ευθύνη τους για αυτή. Αρχικά "πηγαν για τσιγάρα" και δε γύρισαν ποτέ "ρίχνοντας πιστολιά" στο μαγαζί που λέγεται χρέος ( = Κωστάκης) , ενώ μετά με τη γνωστή αφέλεια και αυτοπεποίθηση που δεν πηγάζει από πουθενά αναγνώρισαν τα σφάλματα-χρέος που υπάρχει και ανέλαβαν την ευθύνη να "ξεπληρώσουν τα χρέη μιά και καλή" (= Γιωργάκης). Επειδή όμως από "τζογάς" δε γίνεσαι εύκολα "ζευγάς" ( = η ιδανική κατάσταση ικανού πολιτικού, απεξαρτημένου απο πονηρές διαπλοκές με τις άλλες ελίτ), σε κατάσταση πανικού, χωρίς σχέδιο και με τους άλλους "παίκτες" να τους κυνηγάνε και να τους εκβιάζουν για τα χρωστούμενα, προσπαθούν να βρούν τον επόμενο "τζογά" για να του προσφέρουν το επόμενο τζακ - ποτ. Μόνο που στη δική μας περίπτωση το τζακ - ποτ δείχνει να μεταφράζεται σε χρεοκοπία.

ΕΛΛΑΔΑ : 2500 Π.Χ. - 2011; 'H ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

    Ώρες - ώρες,  σκέφτομαι πως σε λίγα χρόνια τα παιδιά μας θα αναρωτιούνται, αν τελικά η Ελλάδα υπήρχε μόνο στα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας (αν βέβαια δεν έχουν καταργηθεί από τη "νέα τάξη πραγμάτων") ή αν συνεχίζει να υπάρχει...

    Ερώτημα ρητορικό; Πατριωτικό; Aπαισιόδοξο; Μάλλον λίγο απ' όλα όπως είναι και η ζωή μας, που περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη, το γέλιο και το κλάμα σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ζωής μας. Το θέμα είναι  που να κατατάξουμε την τρέχουσα συγκυρία, η οποία κατα την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί την απαρχή της παρακμής και αποδόμησης του νεοελληνικού κράτους και όλων των θεσμών και νοοτροπιών που αυτό περικλείει. Άς δούμε όμως τί σημαίνει νεοελληνικό κράτος, από πού προήλθε, ποιοί οι θεσμοί που στηρίχτηκε αυτό το οικοδόμημα και ποιές οι νοοτροπίες που το περιέβαλλαν.

   Αρχικά το νεοελληνικό κράτος δημιουργήθηκε στην πατρογονική  εστία του έθνους των Ελλήνων, έπειτα από τη συμβολή δύο παραγόντων : Του ελληνικού παράγοντα , που έπειτα από τέσσερις και πλέον αιώνες υπό οθωμανική διοίκηση και κατοχή πάλεψε για αυτοδιάθεση με το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 και του ξένου παράγοντα, που η ισορροπία ισχύος των τότε μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) επέβαλλε τη δημιουργία ενός μικρού ανεξάρτητου κράτους για την - κατά το δυνατό - εξυπηρέτηση του.

    Μια διαχρονική διεισδητική ματιά στα γεγονότα από τότε μέχρι σήμερα καταλήγει σε δύο συμπεράσματα : Κατά πρώτον, η Ελλάδα δεν αποτέλεσε ποτέ πλήρως ανεξάρτητη χώρα, καθότι η "κηδεμονία" της πέρασε από την αγγλογαλλική αγκάλη αρχικά, στην αγγλική απο το μέσα του 1910 εώς το 1940 (βαλκανικοί πόλεμοι, αντάντ ,μικρασιατική καταστροφή, β' παγκόσμιος πόλεμος) και μετά το 1940 στην πλήρη προτεκτοριοποίησή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες εώς τη δεκαετία του 1980, όπου η αμερικάνικη επιρροή περιορίστηκε σε μικρή κλίμακα και συμπληρώθηκε με την ευρωπαϊκή επιρροή. Η επιρροή αυτή  μεταβλήθηκε λόγω της αλλαγής στην ισορροπία ισχύος (κατάρρευση καθεστώτων Σοβιετικής επιρροής και επανένωση Γερμανίας) σε γερμανική επιρροή, σε μικρό βαθμό στη δεκαετία του 1990 και κυρίως μετά την αυγή της νέας χιλιετίας, οπότε και η Γερμανία εξελίχτηκε σε ηγεμονική χώρα της Ερωπαϊκής Ένωσης μεταλλάσοντας βαθμίαια το στόχο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στην μετατροπή της Ευρώπης σε "Γερμανική κοινοπολιτεία" με κράτη φιλικά προσκείμενα στη Γερμανία ή με αδυναμία εναντίωσης σε αυτή, κράτη δορυφόρους και κράτη υπό πλήρη κατοχή, με την Ελλάδα να προορίζεται μάλλον για την τρίτη εκδοχή της γερμανικής υπεροχής. Κατά δεύτερον, οι Έλληνες , δεχόμενοι βεβαίως και εξωτερικές πιέσεις και περιορισμούς, πιστοί στο dna τους αυτό όμως της διχόνοιας και της αυτοκαταστροφής και όχι αυτό της δημιουργίας και της καινοτομίας, δεν κατάφεραν ποτέ να απαλλαγούν από τις παθογένειες του κράτους που δημιούργησαν.

    Οι παθογένειες αυτές παραμένουν εδώ και κοντά διακόσια χρόνια οι ίδιες και είναι οι εξής:

1. H  έλλειψη ανάπτυξης με βάση τα δεδομένα της εκάστοτε εποχής, που οφείλεται σε λανθασμένες κυβερνητικές αποφάσεις και στην έλλειψη τεχνογνωσίας. ( π.χ. η μη ανάπτυξη βιομηχανίας)

2. Η λανθασμένη ή η έλλειψη εκμετάλευσης  των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας (λανθασμένες ή ασύμφορες γεωργικές καλλιέργειες, ανεκμετάλευτος ορυκτός, επίγειος ενάλειος πλούτος).

3. Η έλλειψη σύγχρονης, ουσιώδους και εμπεριστατωμένης μόρφωσης από το σύστημα Παιδείας.

4. Η ανοχή στη καταπάτηση νομοθετημάτων που οδηγει σε αναξιοκρατία, ανισότητα, φοροδιαφυγή,ατιμωρησία, λαϊκή κατακραυγή.

5. Η αποδόμηση διαχρονικών Αξιών, όπως αγάπη, αυταπάρνηση,αλτρουισμός, αλληλοκατανόηση, πατριωτισμός,φιλότιμο, πνευματικότητα,κοσμοπολιτισμός, μη υλισμός κ.α.

    Με αυτά τα δεδομένα, η οποιαδήποτε προσπάθεια αποτροπής της πορείας προς την παρακμή και την  αποδόμηση πρέπει να περικλείει την ανατροπή σε κατεστημένες νοοτροπίες και θεσμούς. Οι κομματικοί διαχωρισμοί και οι ταγμένοι συνδικαλισμοί δεν έχουν θέση σε μιά Ελλάδα δυνατή.Ούτε η ολιγαρχία των συμφερόντων, η διαπλοκή, η μικροπολιτική , τα ρουσφέτια, η εθνική υποχωρητικότητα, η δανεική ευμάρεια, η αποχή του πολίτη από τις δημοκρατικές διαδικασίες , η άγνοια. Όπως επίσης δεν έχουν θέση η υπερβολή, η ατομικότητα, η αμάθεια και η ημιμάθεια, η αγένεια, ο ωχαδερφισμός, η νωθρότητα, η τεμπελιά, η μετάθεση ευθυνών, η ανάδειξη του ασήμαντου σε σημαντικό και η υποβάθμιση του σημαντικού σε ασήμαντο κ.α.

   Πάνω απ' όλα όμως πρέπει να αποκτήσουμε εθνική και ατομική αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις προκλήσεις που μας επιφυλασσει το μέλλον.