Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2023

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (7.10.2023)

     Γεννήθηκες σε ένα παραλίμνιο χωριό των Ιωαννίνων, την Πλατανιά, παλιά Γερακάριο και επί τουρκοκρατίας Γούλα, λίγους μήνες πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Γονείς   σου   ο   Γιώργος   κι  η  Βασίλω,   άνθρωποι   του  μόχθου,  αγρότες  και  μικροπωλητές.

    

   Μεγάλωσες με μπομπότα και ζάχαρη με λάδι στο ψωμί. Εφυγες από το χωριό σου στα 13 για να πας Γυμνάσιο στα Γιάννενα. Παράλληλα δούλευες σε φούρνο. Γυρνούσες με κάθε ευκαιρία στο χωριό για να βοηθήσεις βόσκωντας πρόβατα.   Πέτυχες στις εξετάσεις σου για την Παιδαγωγική Ακαδημία, αλλά προχώρησες και πέτυχες στη σχολή υπομηχανικών στο τότε «Μικρό Πολυτεχνείο». Ενδιάμεσα, απορρίφθηκες από Αξιωματικός της Αεροπορίας, λόγω κοινωνικών φρονημάτων, όπως σου εκμυστηρεύτηκαν, παρά τα άριστα γραπτά σου.   


   Όταν επί Γ. Παπανδρέου υποβάθμισαν τη σχολή σου, ξεκίνησες με τους συμφοιτητές σου πορεία με λεωφορεία κι από την Πάτρα και μετά με τα πόδια για να διαμαρτυρηθείτε. Στο δρόμο ο κόσμος σας έδινε αυγά και κομπόστες. Φτάνοντας στην πλατεία Συντάγματος η εφημερίδα Αυγή σε απαθανάτισε να ταΐζεις με το ένα κουτάλι όλους τους συμφοιτητές σου από το τενεκεδάκι κομπόστα.     


   Διορίστηκες στην Πάτρα και όργωσες όλα τα σεισμόπληκτα  χωριά  των Καλαβρύτων. Εκανες φίλους που έμειναν, είχες όμως και «παρακολούθηση». Αποτέλεσμα η δυσμενής μετάθεση   στην   Πρέβεζα,   όπου   και   παντρεύτηκες.   Επί   χούντας,   φοβούμενος   τους ρουφιάνους έκαψες όλα τα αρχεία σου με τη συνδικαλιστική σου δράση και τα τραγούδια του   Θεοδωράκη. Παρόλα   αυτά   με   ένα   παιδί   και   ένα   άλλο   στην   κοιλιά   μετατέθηκες δυσμενώς   στο   Αγρίνιο. Μεταπολιτευτικά   πίστεψες   στον   Ανδρέα   και   είχες   ευδόκιμη υπηρεσία μέχρι τη συνταξιοδότησή σου.     


   Στην  Πρέβεζα είχες  κοινωνική δράση , βοήθησες πολύ κόσμο, πάντα άτομο της προσφοράς, ενώ  ήσουν  και στέλεχος  της  διοίκησης  της πρώτης ενωμένης   μπασκετικής   ομάδας   της   πόλης,   του Α.Ο. Νικόπολη Πρέβεζας,   στα   «χρυσά   χρόνια»   της υπηρετώντας την με συνέπεια και οργάνωση για αρκετά χρόνια. 


    Δεν έλεγες πολλά με τα λόγια αλλά έκανες πολλά με πράξεις. Η οικογένεια, τα παιδιά σου και αργότερα και τα εγγόνια σου ήταν η πρώτη σου προτεραιότητα και φρόντιζες πάντα να μη λείπει τίποτα σε κανέναν. Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές, ήσουν πάντα το ακλόνητο στήριγμά μας.       


   Μετά τη σύνταξη σου, ανήσυχο πνεύμα συνέχισες με αγροτικές δουλειές και τρέχοντας εδώ κι εκεί για να «βοηθήσεις» τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Δεν σου άρεσαν τα καφενεία και το «καθισιό». Το άγχος σου αυτό και η τελειομανία σου σε έστειλαν στο πατρικό σου παραμονές   των   εθνικών   εκλογών   του   2023   να   το   φροντίσεις   για   να   μη   «ρημάξει». 

 Αποτελέσμα η υπερκόπωση, το έμφραγμα, η γενική κατάπτωση, η νοσηλεία 100 και πλέον ημερών με τη μάνα δίπλα σου πάντα, η φθίνουσα πορεία και το τέλος…  

Θα σε έχουμε πάντα στην καρδιά μας και θα σε ευγνομονούμε για όσα μας πρόσφερες με περίσσευμα αγάπης και φροντίδας. Τα ξέρεις άλλωστε, τα έβλεπες τόσα χρόνια εμπράκτως κι εσύ, τα άκουσες και λίγο πριν την αναχώρησή σου, οπότε και  μας τόνωσες για λίγο λέγοντάς μας: “Θα γίνω καλά!» . Να είσαι καλά πατέρα μου εκεί που πήγες. Οι γονείς σου όπως μας είπες ήρθαν να σε προϋπαντήσουν. Καλή Αντάμωση!


https://youtu.be/vNurgt0SVq8?feature=shared

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023

ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ, ΤΙ; (18.3.2023)

 

      Αδιαμφισβήτητα, η πρόσφατη εθνική τραγωδία στην, πολλάκις αιματοβαμμένη, κοιλάδα των Τεμπών έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τις μνήμες όλων και κυρίως τις οικογένειες των θυμάτων αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά (ας θυμηθούμε το Σάμινα, το Μάτι και άλλες τραγωδίες) τη διαχρονική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αποποιείται των ευθυνών της με απροκάλυπτη επικοινωνιακή πεζότητα, η αντιπολίτευση προσπαθεί, διακριτικά και εντέχνως, να εμφανιστεί ως η κατάλληλη κυβερνητική εναλλακτική ελπίζοντας στην μετατροπή του εξαιρετικά φορτισμένου κλίματος σε ψήφο εμπιστοσύνης στις επερχόμενες εκλογές. Οι πολίτες από την πλευρά τους, εκτονώνονται, προς το παρόν, με μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ανά την Ελλάδα, με συμμετοχή ακόμη και ανθρώπων που δεν είχαν ποτέ ξανά απεργήσει ή βγει στο δρόμο!

   Είναι προφανές πως μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα οι αυθόρμητες αυτές αντιδράσεις θα καταλαγιάσουν (βλέπε «αγανακτισμένους» των μνημονίων), εφόσον δεν υπάρξει κάποια οργανωμένη προσπάθεια μετουσίωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε κίνημα πολιτών και νέων ιδεών που θα μετασχηματιστεί, εν καιρώ, σε νέο πολιτικό σχηματισμό. Γιατί, κατά την άποψη του γράφοντος, η πραγματική πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί  όσο βασιζόμαστε στα ίδια υλικά (κόμματα και πολιτικό προσωπικό, εκτός φωτεινών πάντοτε εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα).

   Ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που στέκεται, χωρίς ενοχές, αρωγός και με την εμπειρία που διαθέτει, δίπλα στους οργισμένους πολίτες (ή «καπελώνοντας» την προσπάθειά τους από μια άλλη οπτική), είναι το κόμμα της λαϊκής πάλης και αντίστασης, όπως αυτοπροβάλλεται το ίδιο. Μπορεί όμως ένα κόμμα διαμαρτυρίας (με τις γνωστές αγκυλώσεις και ασχέτως του δικαίου πολλών από τις απόψεις του) να αποτελέσει τον οδηγό για πολιτικές εξελίξεις, την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών και την απαλλαγή της χώρας από χρόνιες παθογένειες με σκοπό τη μετατροπή της σε ένα σύγχρονο κράτος – παράδειγμα προς μίμηση, όπως αρκετά άλλα ανά την υφήλιο; Ρητορική η ερώτηση…

   Ποιες επιλογές απομένουν για τη σιωπηρή, πολιτικοποιημένη μεν, ακομμάτιστη δε, μη φασίζουσα (γιατί υφίστανται και οι ακροδεξιές αντισυστημικές φατρίες, πέραν των εδώ και χρόνια υπαρχόντων εξωκοινοβουλευτικών ακροαριστερών οργανώσεων) μετριοπαθή, πατριωτική, κοινωνική πλειοψηφία, που επιθυμεί την ανασυγκρότηση της χώρας σε στιβαρά θεμέλια και γνώμονα τις κλασικές αξίες της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της προόδου, της αξιοπρέπειας κάθε πολίτη, της ισότητας, της αναλογικής κατανομής του πλούτου, της κοινωνικής πρόνοιας, της ασφάλειας και του πατριωτισμού χωρίς εθνικιστικές ή μηδενιστικές κορώνες;

   Κατά την άποψη του γράφοντος, απoρρίπτονται a priori τα κόμματα που έχουν ήδη κυβερνήσει τα τελευταία 50 χρόνια. Απορρίπτεται, λοιπόν, το κόμμα της «πρώτης φοράς αριστερά», καθώς απέτυχε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνικής πλειοψηφίας, δηλαδή των μικρομεσαίων και φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, απέτυχε στη δημιουργία μιας σοβαρής εικόνας εντός κι εκτός συνόρων, λόγω της διγλωσσίας σε διάφορα φλέγοντα ζητήματα. Μοναδικό τους ελαφρυντικό η απειρία και οι δημοσιονομικές συνθήκες (ελαφρυντικό και για κάθε κυβέρνηση από το 2010 και μετά). Δεν συζητάμε καν για τα διαβρωμένα από την αλαζονεία της εξουσίας παλαιά κόμματα του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, που συνολικά κυβέρνησαν τα 46 από τα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης. Είχαν την ευκαιρία τους, δεν τα κατάφεραν ακόμη, ας μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως έλεγε κι ο τελευταίος πραγματικός πολιτικός ηγέτης της χώρας…

   Επόμενη επιλογή τα κόμματα που δεν κυβέρνησαν (απορρίπτεται έτσι και το κόμμα Βαρουφάκη) και δεν είναι φασίζοντα ή ακροαριστερά (κατά την άποψη του γράφοντος και εν συντομία, όταν κοιτάς στο πλάι, δεν μπορείς να δεις μπροστά). Απομένει μόνο το Κ.Κ.Ε. από τα κόμματα του Ελληνικού κοινοβουλίου με τις παθογένειες που ήδη αναφέρθηκαν, ενώ η ανάληψη της εξουσίας δεν φαίνεται να αποτελεί κομματική επιλογή.

   Τέλος, επιλογές όπως η αποχή, το λευκό/άκυρο ή η ψήφος σε πολύ μικρά κόμματα κάτω από το όριο του 3% για είσοδο στο κοινοβούλιο, ενισχύουν την υπάρχουσα κατάσταση και τα αδιέξοδα των σκεπτόμενων πολιτών, καθιστώντας απόλυτα δικαιολογημένο το αίσθημα εγκλωβισμού της σιωπηρής κοινωνικής πλειοψηφίας.

   Ποια είναι αυτή και τί χαρακτηριστικά έχει; Είναι ο πολιτικοποιημένος υπερπροσοντούχος νέος που φυτοζωεί στη χώρα ή φεύγει στο εξωτερικό για καλύτερη τύχη ενισχύοντας το brain drain και την ένδεια ιδεών στη χώρα μας. Είναι ο καταξιωμένος επιστήμονας ή επαγγελματίας που αγαπά τον τόπο του, παρακολουθεί τα κοινά αλλά διστάζει να συμμετέχει, καθώς δεν διαθέτει το «στομάχι» να αντιμετωπίσει την μετριότητα και τον «παραγοντισμό» των προερχόμενων από μια στείρα κομματική ιεραρχία επαγγελματιών πολιτικών. Είναι ο μικρομεσαίος και φτωχός οικογενειάρχης που αγωνιά για την παιδεία και την υγεία των παιδιών του, που έχει να αντιμετωπίσει αρκετά αδιέξοδα και παθογένειες στους παραπάνω τομείς και που στενάζει κάτω από τη μέγγενη της ακρίβειας, των φόρων και της ανισοκατανομής του πλούτου.

   Ποια λοιπόν η λύση στο συνεχές πολιτικό και κοινωνικό τέλμα;  Η ανάληψη πρωτοβουλιών από πνευματικούς ανθρώπους και κορυφαίους σε κάθε κλάδο του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού, που θα τονώσει την αυτοπεποίθηση, θα απομακρύνει την εσωστρέφεια και θα συμπαρασύρει την υπόλοιπη κοινωνία, σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, για τη συγκρότηση ενός αραγούς μετώπου προς τα εμπρός! Η απεξάρτηση των υγιών πολιτικοκοινωνικών δυνάμεων από ξεπερασμένους διαχωρισμούς και η ένωση κάτω από μια κοινή δέσμη προγραμματικών συγκλίσεων προς όφελος των πολλών. Και πρώτα από όλα, η διάθεση  του καθενός και της καθεμίας από εμάς για προσωπική αυτοβελτίωση και πρόοδο που θα απομονώνει κάθε προσπάθεια ή υποψία παρεμπόδισης ή επιστροφής σε παλαιές νοοτροπίες.

   Ουτοπικό σενάριο; Ενδεχομένως! Ίδωμεν…

 

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Brexit: Όχι πια sex, μόνο φίλοι...

   Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου στο άκουσμα των προσωρινών αποτελεσμάτων του βρετανικού δημοψηφίσματος, ήταν αυτή ακριβώς η φράση - δάνειο από το μεταφεμινιστικό σλόγκαν που έγινε και βιβλίο. Πράγματι, η Βρετανία έκανε πράξη την προδιαγεγραμένη πορεία της προς την έξοδο από την Ε.Ε., όντας ήδη μονίμως εξαιρούμενη και παραχαϊδεμένη από τις Βρυξέλλες.
   Τί οδήγησε όμως σε αυτή την απόφαση; Πέραν του γνωστού αγγλοσαξωνικού πείσματος και της αίσθησης ανωτερότητας και πρωτοπορίας (που φτάνει σε σημείο ξεροκεφαλιάς, θεωρώντας πως όλοι πρέπει να ακολουθούν τα χνάρια τους, ηθελημένα ή αναγκαστικά), οι Βρετανοί, όπως και οι - έως σήμερα - εταίροι τους Γερμανοί, έπαιξαν άριστα το ρόλο τους ως προς την υπεράσπιση του εθνικού τους συμφέροντος, καθώς η ιδεαλιστική χροιά της Ευρώπης έχει χαθεί προ πολλού, ξεκινώντας ήδη από την εποχή του Μονέ και τελειώνοντας οριστικά με τον "ενωτικό" καγκελάριο Κολ.
   Χαράσσσοντας φαινομενικά αντιθετικές πολιτικές, η μεν Γερμανία κατάφερε να ηγεμονεύσει εντός Ε.Ε., επιβάλλοντας την δική της οπτική περί ομοσπονδίας, με έναυσμα τη νομισματική και την - οσονούπω - τραπεζική ένωση, ενώ η Βρετανία διαβλέποντας την τάση αυτή και επιθυμώντας ξεχωριστό ρόλο και λόγο, ηγήθηκε μιας άποψης που προέβλεπε μια Ευρώπη a  la cart, βασισμένη κυρίως στο ελέυθερο εμπόριο. Και λέω φαινομενικά, γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν τo ίδιο περίπου. Ηγεμονία των αγορών έναντι των λαών, ενδιαφέρον για την ευημερία των αριθμών και όχι των ανθρώπων.
   Δυστυχώς, η νεοφιλελεύθερη τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων και η παράδοξα άνιση κατανομή πλούτου, ώθησαν στην σταδιακή απεμπόληση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και των εργασιακών δικαιωμάτων, επιβάλλοντας μεσαιωνικές συνθήκες για τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αφήνοντας ανέγγιχτες μόνο τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές ελιτ, ένα δηλαδή πολύ μικρό ποσοστό, το οποίο με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές ουσιαστικά εκμεταλλεύεται και καταδυναστεύει όλους τους υπόλοιπους. Το τελικό στάδιο το οποίο διανύουμε στις μέρες μας, αποτελεί το διακύβευμα όλου του εγχειρήματος, δηλαδή την επιβολή καθεστώτος πλήρους ανελευθερίας που δεν θα περιορίζεται μόνο στην καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, οπως αυτά κατοχυρώθηκαν με αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες, αλλά και στην καταπάτηση προσωπικών ελευθεριών και την επιβολή "προτύπων" που θα εγκλωβίσουν την μάζα (καθώς ο όρος Πολίτης με την αρχαιοελληνική έννοια, μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί για την πλειοψηφία των πολιτών) σε ένα τρόπο διαβίωσης ορισμένο βάσει των συμφερόντων των προαναφερέντων ελιτ.
   Με βάση τα παραπάνω, το Brexit δεν μου δημιουργεί κάποιο φόβο, ούτε κάποια ελπίδα, αλλά μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί την ιδανική περίπτωση χώρας για έξοδο από την Ε.Ε..Η Βρετανία διαθέτει ισχύ ως κράτος, ανθηρή οικονομία, μεγάλη βιομηχανία, κοινωνική πρόνοια (έστω αυτή που έχει, παρα τις μεγάλες ανισότητες), σε αντίθεση με την Ελλάδα που δυστυχώς δεν διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω...Έτσι, παρατηρώντας με μια deja vu αίσθηση το δημοψήφισμα αυτό, βάζω νοερά στη θέση της Βρετανίας τη δική μου χώρα...Τι θα γινόταν αν, το ΟΧΙ έμενε ΟΧΙ;

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Τι δε(ν) καταλαβαίν’ς ;;;



Σκόρπιες σκέψεις μιας τετραετίας περίπου σε μια σελίδα:
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι πρέπει να πάψουν πλέον οι ψευδαισθήσεις τύπου: «για όλα φταίνε οι άλλοι»;
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι πλέον δεν υπάρχουν ιδεολογίες; (LIVE YOUR MYTH IN GREECE: http://giorgosm77.blogspot.gr/2011/11/live-your-myth-in-greece.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως τα υπάρχοντα κόμματα είναι πολύ μικρά για τη χώρα μας και την κρισιμότητα των καταστάσεων; (TA METΡΑ, Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως μόνο ομονοώντας προχωράς μπροστά; (EΚΛΟΓΕΣ 2012 ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2012/05/2012.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως η χώρα χρειάζεται ριζικές αλλαγές σε πολιτικό, οικονομικό, παραγωγικό, κοινωνικό και αξιακό επίπεδο; (ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως οι ελίτ επιβάλλουν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που πρέπει στη μάζα; (ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΤΖΑΚ-ΠΟΤ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως κάθε ηγεσία δημιουργεί και μια «αυλή» ευνοούμενων;
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως κάθε ηγεσία σε θεωρεί άνισό της μη δίνοντας το καλό παράδειγμα επωμιζόμενη και η ίδια μέτρα λιτότητας όπως η μείωση κυβερνητικών και βουλευτικών δαπανών ποικιλοτρόπως; («ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΙ» ΑΡΧΟΛΙΠΑΡΟΙ ΚΑΙ «ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ» ΣΠΟΥΔΑΡΧIΔHΔΕΣ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2011/11/blog-post_25.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι η παιδεία μας καθορίζει την υψηλή ή χαμηλή στάθμη της κοινωνίας μας σε κάθε επίπεδο από κυβερνώντες μέχρι τον τελευταίο από εμάς;
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι ΕΣΥ έχεις την ευθύνη της παιδείας σου για να γίνεις από Μάζα, Πολίτης; (ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΩ ΣΤΟ ΕΜΕΙΣ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως μόνο σε μια κοινωνία Πολιτών μπορείς να διεκδικήσεις Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισονομία; (ΑΛΩΣΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2012/01/blog-post.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως για να είσαι ανεξάρτητος πρέπει να παράγεις; (ΕΛΛΑΔΑ 2500 Π.Χ. - 2011 Ή ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ; http://giorgosm77.blogspot.gr/2011/10/2500-2011-h.html)
-     Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως σε μία Ένωση πάντα χάνεις μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων σου; (ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ: http://giorgosm77.blogspot.gr/2011/11/blog-post_23.html)
-     Γιατί σταμάτησες να ονειρεύεσαι;
-               Γιατί δεν ξυπνάς;

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Προβληματισμοί για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος

ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΙ:
1.    Με προβληματίζει που ΟΛΟΙ οι Ευρωπαίοι φίλοι μας μου συνιστούν τι να κάνω, λες και με θεωρούν ανισότιμο μέλος ή πιο βλάκα, τασσόμενοι απροκάλυπτα υπέρ του ΝΑΙ.
2.   Με προβληματίζει πως όσοι με έφεραν ως εδώ τα τελευταία 30 χρόνια, είναι υπέρ του ΝΑI:
-    Με προβληματίζει που ο Μητσοτάκης, πρωθυπουργός του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων σε μια χώρα ανέτοιμη με πενιχρά κέρδη από αυτές για το κράτος - μεγάλα για τον ίδιο από τη Γερμανική Siemens, λέει ΝΑΙ.
-    Με προβληματίζει που ο Σημίτης, πρωθυπουργός του «Ευχαριστώ τους Αμερικανούς», των ντε φάκτο γκρίζων ζωνών, των σκανδάλων των Δομημένων Ομολόγων - της Φούσκας του Χρηματιστηρίου - της Δωροδοκίας Schroeder και Goldman Sack’s για την είσοδο στην Ο.Ν.Ε., των ακριβών Ολυμπιακών Αγώνων και «Αρχιερέας της Διαπλοκής», λέει ΝΑΙ.
-    Με προβληματίζει που ο Καραμανλής, πρωθυπουργός με κληρονομικό δικαίωμα, Αγωνιστής του Play-station και του Μπαϊρακτάρη, «Επανιδρυτής» του ίδιου και χειρότερου κομματικού κράτους και «Διπλασιαστής» του Δημόσιου Χρέους, λέει ΝΑΙ.
-    Με προβληματίζει που ο G.A.P. -  “O’MAMA”  ελέω θεού κληρονομικός Πρωθυπουργός, Ομιλητής της Χρεοκοπίας, του ΔΝΤ/Αμερικανικού Παράγοντα και του Μπάφου, το «κλωτσοσκούφι» των Ευρωπαίων στα Μνημόνια, λέει YES MEN.
-    Με προβληματίζει που ο αποστάτης του Μητσοτάκη για το «Μακεδονικό» (που μετά σαν πρωθυπουργός έκανε γαργάρα) Σαμαράς, πρωθυπουργός του Success Story του 1,5.000.000 ανέργων, του πλεονάσματος των αριθμών, των απολύσεων για χάρη των υπόλοιπων ανέργων, του YES MEN 2 (Σαν συγκάτοικος του G.A.P.), λέει ΝΑΙ.
3.   Με προβληματίζει που όσοι «Φάγανε» από το «Σύστημα» τα τελευταία 30 χρόνια (Κανάλια, «Καλλιτέχνες-Αντιστασιακοί», Λοιποί «Παρείσακτοι»), λένε ΝΑΙ.
4.    Με προβληματίζει που με έφεραν προ τετελεσμένων και με το μαχαίρι στο λαιμό να πω από φόβο ΝΑΙ.

ΓΙΑ ΤΟ ΟΧΙ:
1.    Mε προβληματίζει που οι Ευρωπαίοι φίλοι μας λένε πώς το ΟΧΙ είναι αυτοκτονία και δεν αλλάζει κάτι για αυτούς στις διαπραγματεύσεις.
2.   Με προβληματίζει η θολότητα και το ρίσκο του ΟΧΙ δεν ξεκαθαρίζονται επαρκώς:
-    Mε προβληματίζει που ο Τσίπρας δεν σου λέει ποιο το plan A και το plan B  μετά το ΟΧΙ (Καλύτερη Συμφωνία, Συμφωνία με τις «πλάτες» συνενοχής του Λαού, Συμφωνία με Ρωσία κλπ, Αλλαγή Γεωστρατηγικού Προσανατολισμού, Δραχμή και Κατοχή ή κάτι άλλο;).
-     Με προβληματίζει η Λυκοσυμμαχία ΑΝ.ΕΛ., Χ.Α., ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. υπέρ του ΟΧΙ.
-    Mε προβληματίζει που η «Ορθόδοξη» Αριστερά του Κ.Κ.Ε. ακόμη και τώρα που οι περισσότερες «προϋποθέσεις» της Λαϊκής Επανάστασης του Μπολσεβίκου σφυρίζει αδιάφορα καταγγέλλοντας όμως και το ΟΧΙ.
-    Με προβληματίζει που οι Συριζαίοι έχουν 500 ερμηνείες για το ΟΧΙ (Όχι σε μια κακή συμφωνία, Όχι σε κάθε συμφωνία, Όχι στο Ευρώ, Όχι στην Ε.Ε., Όχι στο ΝΑΤΟ, Όχι γιατί μόνο Όχι λέμε από συνήθεια).
-    Με προβληματίζει πώς το λόμπι της δραχμής στηρίζει το ΟΧΙ.
3.    Με προβληματίζει που οι Τυχοδιώκτες του Συστήματος, αφού το «ξεζούμισαν» τις «καλές εποχές», τώρα έγιναν Αντισυστυμικοί και λένε ΟΧΙ.
4.   Με προβληματίζει που με έφεραν προ τετελεσμένων και με το μαχαίρι στο λαιμό να πω από φόβο ΟΧΙ.

Κυριακή Κοντή Γιορτή!

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Στερνή μου (ευρώ) γνώση να σ’ είχαν πρώτα…!



   Και τώρα δημοψήφισμα! Μάλιστα! Καλούμαστε να απαντήσουμε αν θα βουτήξουμε στο ρέμα ή αν θα πέσουμε στο γκρεμό…
   Μα έπρεπε να φτάσουμε κυριολεκτικά στην τελευταία στιγμή πριν την οριστική χρεοκοπία για να ζητήσουμε τη γνώμη του Λαού;
   Που ήταν το δημοψήφισμα το 1981 που ο Αντρέας θα μας έβγαζε από την Ε.Ο.Κ. αλλά τελικά έμεινε; Που ήταν το δημοψήφισμα το 1991 όταν η Ε.Ο.Κ. έγινε Ε.Ε. με ζητούμενο την βαθύτερη ένωση και τη σταδιακή εγκατάλειψη της Εθνικής Κυριαρχίας; Που ήταν το δημοψήφισμα για την Ο.Ν.Ε.; Που ήταν το δημοψήφισμα για τα Mνημόνια;
  Αντ’ αυτού η πολιτική μας Ελίτ από τη Μεταπολίτευση και έπειτα, έστησε το σκηνικό μιας χώρας που θα εξαρτώνταν όλο και περισσότερο από τις εισαγωγές, που θα περιόριζε ή θα εξαφάνιζε την Εθνική παραγωγή σε αρκετούς και σημαντικούς τομείς - πνεύμονες της Εθνικής Οικονομίας, που θα διέλυε την κουλτούρα του Έλληνα κάνοντας τον Μαλθακό, Απαίδευτο και Κακομαθημένο…
  Όλο αυτό το διάστημα που η Ελλάδα «απογυμνωνόταν» από Αξίες, Παιδεία, Παραγωγικότητα, Αυτάρκεια (Πνευματική και Υλική), οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θωράκιζαν τα συμφέροντά τους έναντι ή και ενάντια στα δικά μας…
  Παρόλα αυτά η Εθνική Ηγεσία όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων, επιλέγοντας να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και να προτάσσει την πρόοδο των ημέτερων και όχι της Χώρας (υπό την ανοχική και συνενοχική  μας υπνηλία)…
   Χρόνος για την αποτροπή του Αδιεξόδου που έχουμε περιέλθει πλέον ως χώρα υπήρχε πάντα... Ακόμη και την περίοδο Καραμανλή που διπλασιάστηκε το Χρέος…. Ακόμη και επί Γ.Α.Π. ο οποίος δεν δέχθηκε - δεν πάλεψε για μία γενναία άμεση αναδιάρθρωση χρέους, όταν ακόμη είχαμε το όπλο του εκβιασμού γεμάτο και όντως θα μπορούσαμε να απειλήσουμε σοβαρά τις άλλες οικονομίες… Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποδώσει στο μερίδιο που αναλογεί στο καθένα λάθη, παραλείψεις, απειρία, διαφθορά και εξάρτηση από συμφέροντα…
  Τώρα πια ή θα επιλέξουμε να ζήσουμε όλο και πιο φτωχικά εντός Ευρώ και «εξευτελισμένοι», παραχωρώντας σιγά - σιγά ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε αλλότριο έλεγχο ή θα επιλέξουμε να ζήσουμε με όρους Κατοχής και «περήφανα» με άγνωστο νόμισμα, για άγνωστο χρονικό διάστημα, με άγνωστες συνέπειες για τη Χώρα Γεωπολιτικά και Οικονομικά ελπίζοντας ότι αυτή η επιλογή είναι πιο βιώσιμη από την άλλη…
   Ή μήπως θα γίνει την τελευταία στιγμή ένα Θαύμα και αυτομάτως θα γίνουμε 11.000.000 σοβαρών και αλάνθαστων πολιτών και κυβερνώντων - υποδείγματα και όλα τα λάθη και παραλείψεις θα διορθωθούν μονομιάς;
   Eκτός και αν ο Τσίπρας έχει οργανώσει μαεστρικά ένα πραγματικό και εναλλακτικό βιώσιμο σχέδιο με τη βοήθεια των BRICS και άλλων νέων διεθνών συμφερόντων, του οποίου πάλι δεν γνωρίζουμε τα υπερ ή κατά;
   Ποια από όλες αυτές τις επιλογές είναι η Ελπίδα που έρχεται;