Έγιναν και οι εκλογές, εκφράστηκε σοφά ο λαός και βγήκε πόσο διαφορετική και πόσο ίδια είναι η αντιμετώπιση ενός προβλήματος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόβλημα είναι η κρίση (όχι μόνο η οικονομική, αλλά και πολιτική, πολιτιστική, θεσμών, οραμάτων, ιδεών) και η μέχρι στιγμής λάθος αντιμετώπισή της (σε όλα), ακόμη και μετά τις εκλογές.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο μνημόνιο και ευρώ - αντιμνημόνιο και δραχμή, ούτε αδιαπραγμάτευτο μνημόνιο - επαναδιαπραγματεύσιμο μνημόνιο. Το σίγουρο είναι πως όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, πρέπει να εμπιστευτείς το ένστικτό και την ταχύτητά σου για να έχεις ελπίδες σωτηρίας. Τα παραπάνω, εφ' όσον συνδυάζονται με εμπειρία σε παρόμοιες καταστάσεις και ικανότητα αντιμετώπισής τους, δίνουν περισσότερες πιθανότητες να γλιτώσεις.
Το ένστικτο του Έλληνα έδειξε ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ελλείψει άλλων αξιόπιστων και αναγνωρίσιμων από το ευρύ κοινό επιλογών προοδευτικής-κοινωνικής κατεύθυνσης ( υπήρξε και ένα 19% που έμεινε εκτός βουλής, εκφράζοντας κυρίως την ίδια κατεύθυνση.). Σίγουρα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι ο Μεσσίας που θα φέρει την επί Ελλάδος σταθερότητα. Ούτε είναι ένα πεντακάθαρο ( άνευ "επαγγελματιών") κόμμα. Ούτε όλοι γύρισαν στον Εμφύλιο και έγιναν αριστεροί. Ούτε έχει ρεαλιστικές προτάσεις για όλο το φάσμα της κρίσης.Απλά η απουσία μιας κεντρώας και τίμιας λύσης ώθησε την πλειοψηφία ( πλην κομματόσκυλων, βολεμένων, παππούδων που δεν αλλάζουν εύκολα συνήθειες και ηλιθίων δίχως συναίσθηση και κρίση, που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ) στα δύο άκρα του πολιτικού σκηνικού με εκφραστές τα "διαφημισμένα" και "γνωστά" κόμματα του Τσίπρα και του Καμμένου και την ενδιάμεση ΔΗΜ.ΑΡ. που φάνηκε σαν η πιό καλή επιλογή για τον αγνό Πασοκτζή και τον απογοητευμένο Νεοδημοκράτη , τον διαφωνούντα Αριστερό, τον "δήθεν" αριστερίζοντα, τον "κάπως" μοντέρνο, τον "τάχα" απενοχοποιημένο ψηφοφόρο, τον "νεοπολιτευτικό".
Βέβαια σαν υπερβολικός λαός που είμαστε ψηφίσαμε και τα δύο άκρα. Τους νοσταλγούς του Χίτλερ και τους νοσταλγούς του Στάλιν.Δεν συγκρίνω βέβαια το ΚΚΕ με τα "Λεβεντόπαιδα".... Μήπως όμως θα έπρεπε; Iστορικά οι τακτικές τους δεν διέφεραν και πολύ. Απλά το ΚΚ είχε την τύχη να είναι ο εκφραστής της Αντιδεξιάς μερίδας του λαού και να την καρπώνεται, όσο το άφηναν τα "φτιαχτά" ( από Αμερικανούς "πάτρωνες" και Έλληνες μετριοπαθείς, αλλά και μερικούς μη κομμουνιστές αριστερούς) κεντρώα αναχώματα από το '60 και μετά. Από τη στιγμή που όμως κάποιος βρίσκει το λόγο να ψηφίζει τα άκρα (χωρίς να είναι η λύση κατ' εμέ) , σημαίνει ότι κάποιο πρόβλημα θέλει να καταδείξει όπως λαθρομετανάστες, υπερβολική παρουσία νόμιμων μεταναστών που κάποτε ήταν και αυτοί παράνομοι, ανεργία, εξευτελιστικοί όροι εργασίας,εργασιακό μεσαίωνα - κατάργηση κατακτημένων με αγώνες δικαιωμάτων, διεύρυνση στις κοινωνικές ανισότητες, "φτωχοποιήση" κ.α.
Εκεί που δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία - κατά τη γνώμη μου - είτε επειδή δεν διαφημίστηκαν τόσο, είτε επειδή δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ( μπορεί να μην ωριμάσουν βέβαια και ποτέ ) ήταν στα λεγόμενα "λοιπά" κόμματα , των οποίων αρκετές προτάσεις ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες για όλο το φάσμα της κρίσης (από οικονομία εώς αξίες) και σίγουρα δεν είχαν τον τόσο μεγάλο κίνδυνο - συγκριτικά με τα πιο γνωστά κόμματα - να προέρχονται από ανθρώπους που δεν θα τις εφάρμοζαν, υφαρπάζοντας ψήφους. Αυτή η γκάμα των κομμάτων, κάλυπτε σχεδόν όλους του χώρους από τα αριστερά, ( κλώνοι ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) κεντροαριστερά ( Οικολόγοι ,Πειρατές) κέντρο(;) (Kατσέλη-"κάνω κόμμα για να μη χάσω το βουλευτιλίκι" και άλλοι κλώνοι ΠΑΣΟΚ - βλ. Παπαθεμελή κλπ), κεντροδεξιά ( Μάνος , Τζήμερος , Ντόρα - " κάνω κόμμα για τη βουλή και για το μπαμπά να με βλέπει αρχηγό, γιατί μέχρι πρωθυπουργός ισως έχει πεθάνει και αυτός"), χριστιανική και πιο δεξιά ( Κοινωνία - συνεχιστές Καποδίστρια κλπ ) .
Εφ' όσον τελικά δε συναινέσει η ΔΗΜ.ΑΡ., επειδή τελικά βλέπει ότι δεν αλλάζει το μνημόνιο, ή φοβάται μήπως χαρακτηριστεί "μνημονιακή", ακολουθούν εκλογές στις 10 ή 17 Ιουνίου. Θα βγεί τότε Τσίπρας και Καμμένος με μεγαλύτερα ποσοστά; Θα επιστρέψει ο "δικομματισμός"; Θα είναι μιά από τα ίδια; ;Όλα φαντάζουν πιθανά και απίθανα μαζι.... Η πρότασή μου για το άμεσο και το απώτερο μέλλον; Άμεση συσπείρωση όλων των κομμάτων που κατέβηκαν στις εκλογές (γνωστών και αγνώστων) σε ένα συνασπισμό των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών μικρών και μεγάλων σχηματισμών ( άνευ ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ο καθένας ) και σχηματισμό κεντροαριστερής ή κεντροδεξιάς κυβέρνησης, ανάλογα τη βούληση του λαού. Δεκτή η βοήθεια από έμπειρα στελέχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με τη μορφή ειδικών συμβούλων σε περίπτωση απρόβλεπτης ανάγκης. Έπειτα, και ανάλογα τις εξελίξεις, πρωτοβουλίες για τη ριζική αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με την απόρριψη των "παλιών" κομμάτων , ιδεών και προσώπων για μια αληθινή "κάθαρση" στην Ελληνική κοινωνία και όχι όπως αυτή του '89 ή εκείνη της Χρυσής Αυγής.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο μνημόνιο και ευρώ - αντιμνημόνιο και δραχμή, ούτε αδιαπραγμάτευτο μνημόνιο - επαναδιαπραγματεύσιμο μνημόνιο. Το σίγουρο είναι πως όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, πρέπει να εμπιστευτείς το ένστικτό και την ταχύτητά σου για να έχεις ελπίδες σωτηρίας. Τα παραπάνω, εφ' όσον συνδυάζονται με εμπειρία σε παρόμοιες καταστάσεις και ικανότητα αντιμετώπισής τους, δίνουν περισσότερες πιθανότητες να γλιτώσεις.
Το ένστικτο του Έλληνα έδειξε ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ελλείψει άλλων αξιόπιστων και αναγνωρίσιμων από το ευρύ κοινό επιλογών προοδευτικής-κοινωνικής κατεύθυνσης ( υπήρξε και ένα 19% που έμεινε εκτός βουλής, εκφράζοντας κυρίως την ίδια κατεύθυνση.). Σίγουρα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι ο Μεσσίας που θα φέρει την επί Ελλάδος σταθερότητα. Ούτε είναι ένα πεντακάθαρο ( άνευ "επαγγελματιών") κόμμα. Ούτε όλοι γύρισαν στον Εμφύλιο και έγιναν αριστεροί. Ούτε έχει ρεαλιστικές προτάσεις για όλο το φάσμα της κρίσης.Απλά η απουσία μιας κεντρώας και τίμιας λύσης ώθησε την πλειοψηφία ( πλην κομματόσκυλων, βολεμένων, παππούδων που δεν αλλάζουν εύκολα συνήθειες και ηλιθίων δίχως συναίσθηση και κρίση, που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ) στα δύο άκρα του πολιτικού σκηνικού με εκφραστές τα "διαφημισμένα" και "γνωστά" κόμματα του Τσίπρα και του Καμμένου και την ενδιάμεση ΔΗΜ.ΑΡ. που φάνηκε σαν η πιό καλή επιλογή για τον αγνό Πασοκτζή και τον απογοητευμένο Νεοδημοκράτη , τον διαφωνούντα Αριστερό, τον "δήθεν" αριστερίζοντα, τον "κάπως" μοντέρνο, τον "τάχα" απενοχοποιημένο ψηφοφόρο, τον "νεοπολιτευτικό".
Βέβαια σαν υπερβολικός λαός που είμαστε ψηφίσαμε και τα δύο άκρα. Τους νοσταλγούς του Χίτλερ και τους νοσταλγούς του Στάλιν.Δεν συγκρίνω βέβαια το ΚΚΕ με τα "Λεβεντόπαιδα".... Μήπως όμως θα έπρεπε; Iστορικά οι τακτικές τους δεν διέφεραν και πολύ. Απλά το ΚΚ είχε την τύχη να είναι ο εκφραστής της Αντιδεξιάς μερίδας του λαού και να την καρπώνεται, όσο το άφηναν τα "φτιαχτά" ( από Αμερικανούς "πάτρωνες" και Έλληνες μετριοπαθείς, αλλά και μερικούς μη κομμουνιστές αριστερούς) κεντρώα αναχώματα από το '60 και μετά. Από τη στιγμή που όμως κάποιος βρίσκει το λόγο να ψηφίζει τα άκρα (χωρίς να είναι η λύση κατ' εμέ) , σημαίνει ότι κάποιο πρόβλημα θέλει να καταδείξει όπως λαθρομετανάστες, υπερβολική παρουσία νόμιμων μεταναστών που κάποτε ήταν και αυτοί παράνομοι, ανεργία, εξευτελιστικοί όροι εργασίας,εργασιακό μεσαίωνα - κατάργηση κατακτημένων με αγώνες δικαιωμάτων, διεύρυνση στις κοινωνικές ανισότητες, "φτωχοποιήση" κ.α.
Εκεί που δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία - κατά τη γνώμη μου - είτε επειδή δεν διαφημίστηκαν τόσο, είτε επειδή δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ( μπορεί να μην ωριμάσουν βέβαια και ποτέ ) ήταν στα λεγόμενα "λοιπά" κόμματα , των οποίων αρκετές προτάσεις ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες για όλο το φάσμα της κρίσης (από οικονομία εώς αξίες) και σίγουρα δεν είχαν τον τόσο μεγάλο κίνδυνο - συγκριτικά με τα πιο γνωστά κόμματα - να προέρχονται από ανθρώπους που δεν θα τις εφάρμοζαν, υφαρπάζοντας ψήφους. Αυτή η γκάμα των κομμάτων, κάλυπτε σχεδόν όλους του χώρους από τα αριστερά, ( κλώνοι ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) κεντροαριστερά ( Οικολόγοι ,Πειρατές) κέντρο(;) (Kατσέλη-"κάνω κόμμα για να μη χάσω το βουλευτιλίκι" και άλλοι κλώνοι ΠΑΣΟΚ - βλ. Παπαθεμελή κλπ), κεντροδεξιά ( Μάνος , Τζήμερος , Ντόρα - " κάνω κόμμα για τη βουλή και για το μπαμπά να με βλέπει αρχηγό, γιατί μέχρι πρωθυπουργός ισως έχει πεθάνει και αυτός"), χριστιανική και πιο δεξιά ( Κοινωνία - συνεχιστές Καποδίστρια κλπ ) .
Εφ' όσον τελικά δε συναινέσει η ΔΗΜ.ΑΡ., επειδή τελικά βλέπει ότι δεν αλλάζει το μνημόνιο, ή φοβάται μήπως χαρακτηριστεί "μνημονιακή", ακολουθούν εκλογές στις 10 ή 17 Ιουνίου. Θα βγεί τότε Τσίπρας και Καμμένος με μεγαλύτερα ποσοστά; Θα επιστρέψει ο "δικομματισμός"; Θα είναι μιά από τα ίδια; ;Όλα φαντάζουν πιθανά και απίθανα μαζι.... Η πρότασή μου για το άμεσο και το απώτερο μέλλον; Άμεση συσπείρωση όλων των κομμάτων που κατέβηκαν στις εκλογές (γνωστών και αγνώστων) σε ένα συνασπισμό των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών μικρών και μεγάλων σχηματισμών ( άνευ ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ο καθένας ) και σχηματισμό κεντροαριστερής ή κεντροδεξιάς κυβέρνησης, ανάλογα τη βούληση του λαού. Δεκτή η βοήθεια από έμπειρα στελέχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με τη μορφή ειδικών συμβούλων σε περίπτωση απρόβλεπτης ανάγκης. Έπειτα, και ανάλογα τις εξελίξεις, πρωτοβουλίες για τη ριζική αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με την απόρριψη των "παλιών" κομμάτων , ιδεών και προσώπων για μια αληθινή "κάθαρση" στην Ελληνική κοινωνία και όχι όπως αυτή του '89 ή εκείνη της Χρυσής Αυγής.
