Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Οι Ρομπέν των Χαζών


    Αδιαμφισβήτητα ζούμε ιστορικές στιγμές… Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται εδώ και πέντε χρόνια στην πατρίδα μας, ίσως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από τον ιστορικό του μέλλοντος ως μία κρίσιμη καμπή στην πορεία αυτής της ταλαίπωρης χώρας, αλλά και προάγγελος εξελίξεων σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

   Ένας ορυμαγδός εξελίξεων εμπνευσμένος από μία «αόρατη» κερδοσκοπική ελίτ με πλήρως απαξιωμένη στα μάτια της την ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια και από την άλλη με θεοποιημένη την αξία του κέρδους. Βέβαια, οι προσπάθειες των τοπικών και διεθνών οικονομικοπολιτικών ελίτ έχουν ξεκινήσει χρόνια πριν τη διάβρωση της ανθρώπινης κουλτούρας και συνείδησης παγκοσμίως, με αξιεπαίνως επιτυχημένα αποτελέσματα μέσα σε λίγες δεκαετίες. Αποτελέσματα τα οποία οδήγησαν κάποιους «πρόθυμους» συνεργάτες να μετουσιώσουν την ιδεαλιστικής χροιάς Ε.Ε. - καθώς και την παγκόσμια κοινότητα - σε διαχειριστικά «όργανα» των συντονισμένων κερδοσκοπικών προσπαθειών, άγοντας και φέροντας κατά το δοκούν εκείνα τα κράτη που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση είτε οικονομικά κατά κύριο λόγο (καθώς η οικονομία είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ισχύος), είτε πολιτικά, είτε ακόμη και πολιτισμικά (μέσω της χαμηλόσταθμης παιδείας και εκπαιδευτικού επιπέδου ενός λαού και των - πέραν των αντοχών - μεταναστευτικών εισροών).

  Εδώ λοιπόν, ερχόμαστε να εστιάσουμε τοπικά - στη χώρα μας - για να δούμε «τίς πταίει» για αυτή την κατάσταση…

  Στην κορυφή ερχόμαστε εμείς οι πολίτες που δεχθήκαμε να χαλαρώσουμε τις αντιστάσεις μας, δεχθήκαμε να αποχαυνωθούμε σταδιακά και να αντικαταστήσουμε αξίες με φούμαρα, δεχθήκαμε την απαιδευσιά μας ως φυσιολογική και σταματήσαμε να κυνηγάμε το καλύτερο και το ιδανικό, παρά μόνο το βολικό…

  Έπειτα, έρχονται οι πολιτικοί και όλοι οι ταγοί του οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι της Ελλάδας από τη μεταπολίτευση και ύστερα (όχι ότι και πρίν δεν υπάρχουν ευθύνες) που κατεύθυναν τις τύχες του Ελληνικού λαού με τις αποφάσεις τους και την επιβολή «μοντέλων» διαβίωσης και ανάπτυξης.

  Τέλος, παιδιά ενός τέτοιου «σάπιου» και με «χαλασμένη» πυξίδα, χρονίως κολλημένου στη μετριότητα (ή και πιο κάτω;) συστήματος, που ανυψώνει τα μηδενικά και τους ανάξιους σε κάποιους αρκεί να έχουν το μέσον (οικονομική και κοινωνική επιφάνεια) και την επικοινωνιακή υποστήριξη είναι και οι «ηγέτες - τιμονιέρηδες» της χώρας μας, που «ανέλαβαν» τις τύχες της σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές για την ύπαρξή της με τη μορφή που έως τώρα γνωρίζαμε…

   Τί περιμέναμε λοιπόν, από τα «παράγωγα (=απόβλητα)» ενός τέτοιου κράτους;

   Τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτό το λαό, σε αυτή την κατάντια, που μόνος του κατέληξε;

   To μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς πλέον (γιατί η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ) είναι ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ από το κώμα που βρίσκεται…

  Πρέπει σιγά - σιγά να ανοίξει τα μάτια (=κριτική ματιά), να εξερευνήσει το περιβάλλον (=μη καταπίνετε όσα σας σερβίρουν αμάσητα), να καταλάβει που βρίσκεται (=να συνειδητοποιήσει την ωμή αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι αυτή με αυτογνωσία και ενδοσκόπηση) και έπειτα χωρίς να χάνει την πίστη του (=ελπίδα) να σηκωθεί να περπατήσει στην αρχή δειλά (=παιδεία) και έπειτα με σιγουριά (=γερές βάσεις), ώστε να φτάσει τον επίορκο γιατρό (=ηγέτες) και τις πονηρές αποκλειστικές (=βο-υ-λευτές) και να τους ρίξει τις γροθιές και τις κλοτσιές (=οριστική απαλλαγή) που τους αξίζουν…

  Έτσι - ελπίζω ακόμα ότι - θα απαλλαγούμε από τους αυτόκλητους σωτήρες ενός παράλυτου εγκεφαλικά λαού ( ή όπως γράφω και στον τίτλο τους Ρομπέν των Χαζών).