|
Αδιαμφισβήτητα, η πρόσφατη εθνική τραγωδία στην, πολλάκις αιματοβαμμένη, κοιλάδα των Τεμπών έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τις μνήμες όλων και κυρίως τις οικογένειες των θυμάτων αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά (ας θυμηθούμε το Σάμινα, το Μάτι και άλλες τραγωδίες) τη διαχρονική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αποποιείται των ευθυνών της με απροκάλυπτη επικοινωνιακή πεζότητα, η αντιπολίτευση προσπαθεί, διακριτικά και εντέχνως, να εμφανιστεί ως η κατάλληλη κυβερνητική εναλλακτική ελπίζοντας στην μετατροπή του εξαιρετικά φορτισμένου κλίματος σε ψήφο εμπιστοσύνης στις επερχόμενες εκλογές. Οι πολίτες από την πλευρά τους, εκτονώνονται, προς το παρόν, με μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ανά την Ελλάδα, με συμμετοχή ακόμη και ανθρώπων που δεν είχαν ποτέ ξανά απεργήσει ή βγει στο δρόμο! Είναι προφανές πως μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα οι αυθόρμητες αυτές αντιδράσεις θα καταλαγιάσουν (βλέπε «αγανακτισμένους» των μνημονίων), εφόσον δεν υπάρξει κάποια οργανωμένη προσπάθεια μετουσίωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε κίνημα πολιτών και νέων ιδεών που θα μετασχηματιστεί, εν καιρώ, σε νέο πολιτικό σχηματισμό. Γιατί, κατά την άποψη του γράφοντος, η πραγματική πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί όσο βασιζόμαστε στα ίδια υλικά (κόμματα και πολιτικό προσωπικό, εκτός φωτεινών πάντοτε εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που στέκεται, χωρίς ενοχές, αρωγός και με την εμπειρία που διαθέτει, δίπλα στους οργισμένους πολίτες (ή «καπελώνοντας» την προσπάθειά τους από μια άλλη οπτική), είναι το κόμμα της λαϊκής πάλης και αντίστασης, όπως αυτοπροβάλλεται το ίδιο. Μπορεί όμως ένα κόμμα διαμαρτυρίας (με τις γνωστές αγκυλώσεις και ασχέτως του δικαίου πολλών από τις απόψεις του) να αποτελέσει τον οδηγό για πολιτικές εξελίξεις, την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών και την απαλλαγή της χώρας από χρόνιες παθογένειες με σκοπό τη μετατροπή της σε ένα σύγχρονο κράτος – παράδειγμα προς μίμηση, όπως αρκετά άλλα ανά την υφήλιο; Ρητορική η ερώτηση… Ποιες επιλογές απομένουν για τη σιωπηρή, πολιτικοποιημένη μεν, ακομμάτιστη δε, μη φασίζουσα (γιατί υφίστανται και οι ακροδεξιές αντισυστημικές φατρίες, πέραν των εδώ και χρόνια υπαρχόντων εξωκοινοβουλευτικών ακροαριστερών οργανώσεων) μετριοπαθή, πατριωτική, κοινωνική πλειοψηφία, που επιθυμεί την ανασυγκρότηση της χώρας σε στιβαρά θεμέλια και γνώμονα τις κλασικές αξίες της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης, της προόδου, της αξιοπρέπειας κάθε πολίτη, της ισότητας, της αναλογικής κατανομής του πλούτου, της κοινωνικής πρόνοιας, της ασφάλειας και του πατριωτισμού χωρίς εθνικιστικές ή μηδενιστικές κορώνες; Κατά την άποψη του γράφοντος, απoρρίπτονται a priori τα κόμματα που έχουν ήδη κυβερνήσει τα τελευταία 50 χρόνια. Απορρίπτεται, λοιπόν, το κόμμα της «πρώτης φοράς αριστερά», καθώς απέτυχε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνικής πλειοψηφίας, δηλαδή των μικρομεσαίων και φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, απέτυχε στη δημιουργία μιας σοβαρής εικόνας εντός κι εκτός συνόρων, λόγω της διγλωσσίας σε διάφορα φλέγοντα ζητήματα. Μοναδικό τους ελαφρυντικό η απειρία και οι δημοσιονομικές συνθήκες (ελαφρυντικό και για κάθε κυβέρνηση από το 2010 και μετά). Δεν συζητάμε καν για τα διαβρωμένα από την αλαζονεία της εξουσίας παλαιά κόμματα του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, που συνολικά κυβέρνησαν τα 46 από τα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης. Είχαν την ευκαιρία τους, δεν τα κατάφεραν ακόμη, ας μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως έλεγε κι ο τελευταίος πραγματικός πολιτικός ηγέτης της χώρας… Επόμενη επιλογή τα κόμματα που δεν κυβέρνησαν (απορρίπτεται έτσι και το κόμμα Βαρουφάκη) και δεν είναι φασίζοντα ή ακροαριστερά (κατά την άποψη του γράφοντος και εν συντομία, όταν κοιτάς στο πλάι, δεν μπορείς να δεις μπροστά). Απομένει μόνο το Κ.Κ.Ε. από τα κόμματα του Ελληνικού κοινοβουλίου με τις παθογένειες που ήδη αναφέρθηκαν, ενώ η ανάληψη της εξουσίας δεν φαίνεται να αποτελεί κομματική επιλογή. Τέλος, επιλογές όπως η αποχή, το λευκό/άκυρο ή η ψήφος σε πολύ μικρά κόμματα κάτω από το όριο του 3% για είσοδο στο κοινοβούλιο, ενισχύουν την υπάρχουσα κατάσταση και τα αδιέξοδα των σκεπτόμενων πολιτών, καθιστώντας απόλυτα δικαιολογημένο το αίσθημα εγκλωβισμού της σιωπηρής κοινωνικής πλειοψηφίας. Ποια είναι αυτή και τί χαρακτηριστικά έχει; Είναι ο πολιτικοποιημένος υπερπροσοντούχος νέος που φυτοζωεί στη χώρα ή φεύγει στο εξωτερικό για καλύτερη τύχη ενισχύοντας το brain drain και την ένδεια ιδεών στη χώρα μας. Είναι ο καταξιωμένος επιστήμονας ή επαγγελματίας που αγαπά τον τόπο του, παρακολουθεί τα κοινά αλλά διστάζει να συμμετέχει, καθώς δεν διαθέτει το «στομάχι» να αντιμετωπίσει την μετριότητα και τον «παραγοντισμό» των προερχόμενων από μια στείρα κομματική ιεραρχία επαγγελματιών πολιτικών. Είναι ο μικρομεσαίος και φτωχός οικογενειάρχης που αγωνιά για την παιδεία και την υγεία των παιδιών του, που έχει να αντιμετωπίσει αρκετά αδιέξοδα και παθογένειες στους παραπάνω τομείς και που στενάζει κάτω από τη μέγγενη της ακρίβειας, των φόρων και της ανισοκατανομής του πλούτου. Ποια λοιπόν η λύση στο συνεχές πολιτικό και κοινωνικό τέλμα; Η ανάληψη πρωτοβουλιών από πνευματικούς ανθρώπους και κορυφαίους σε κάθε κλάδο του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού, που θα τονώσει την αυτοπεποίθηση, θα απομακρύνει την εσωστρέφεια και θα συμπαρασύρει την υπόλοιπη κοινωνία, σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, για τη συγκρότηση ενός αραγούς μετώπου προς τα εμπρός! Η απεξάρτηση των υγιών πολιτικοκοινωνικών δυνάμεων από ξεπερασμένους διαχωρισμούς και η ένωση κάτω από μια κοινή δέσμη προγραμματικών συγκλίσεων προς όφελος των πολλών. Και πρώτα από όλα, η διάθεση του καθενός και της καθεμίας από εμάς για προσωπική αυτοβελτίωση και πρόοδο που θα απομονώνει κάθε προσπάθεια ή υποψία παρεμπόδισης ή επιστροφής σε παλαιές νοοτροπίες. Ουτοπικό σενάριο; Ενδεχομένως! Ίδωμεν… |
