Ανέκαθεν οι Έλληνες αγαπούσαν τα παραμύθια. Στην αρχαιότητα αυτά ονομάζονταν μύθοι. Είχαμε λοιπόν την απέραντη ελληνική μυθολογία, που όμοιά της δύσκολα συναντούμε σε άλλους πολιτισμούς, τους μύθους του Αισώπου κ.α. Αργότερα οι μύθοι συμπληρώθηκαν από ενα νέο είδος παραμυθιών, τις προκαταλήψεις, οι οποίες γνώρισαν ιδιαίτερη ακμή σε μιά μεγάλη χρονική περίοδο που καλύπτει το τέλος του αρχαίου κόσμου, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία και φτάνει ως τις αρχές του 20ού αιώνα, όπου ο τελευταίος μύθος - προκατάληψη, αυτός της "Μεγάλης Ιδέας", δηλαδή της ανασύστασης της Ελληνικής αυτοκρατορίας των Βυζαντινών χρόνων προκάλεσε την Μικρασιατική καταστροφή. Από τότε εώς και σήμερα η πλοκή των μύθων έγινε πολυποίκιλτη και δυσνόητη για τον πολύ κόσμο με αποτέλεσμα να παρασύρεται - θεωρώντας τους αληθινούς σε - ενέργειες που συνήθως τον πλήγωναν και αν μη τη άλλο έβλαπταν τον ίδιο, τη χώρα και τη συνοχή της.
Στις δεκαετίες του '30 και '40 αναπτύχθηκαν οι ιδεολογίες, δόγματα δηλαδή που αφορούσαν την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη όπως ο αναρχισμός, ο κομουνισμός, ο σοσιαλισμός, ο συντηρητισμός και ο φασισμός - ναζισμός. Στο βωμό της πίστης σε αυτές τιν ιδεολογίες, μεγάλο μέρος των λαϊκών μαζών αλληλοεξοντώθηκε ( εμφύλιος, διχασμός, "ανένδοτος", αποστασία του '65, παρακράτος, δικτατορία '67 - '74). Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού σοβιετικού τύπου το 1991 και το τέλος του ψυχρού πολέμου, ο οποίος αναζωπύρωνε κατά περιόδους τις εντάσεις μεταξύ των αντίθετων ιδεολογιών, οι ιδεολογίες άρχισαν να φθίνουν και να συγκλίνουν σε μία, αυτή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όλοι οι πολίτες και τα αγαθά δεν θα είχαν περιορισμούς στις μετακινήσεις τους, εντός Ευρώπης και όλοι θα ήταν μέλη ενός ομόσπονδου κράτους, χωρίς σύνορα, βρήκε εξαιτίας της ιδεαλιστικής της υφής αρκετούς υποστηρικτές ανάμεσα στις μάζες και βεβαίως στον επιχειρηματικό κόσμο. Έτσι, με όχημα, αλλά και πρόσχημα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση οι τρείς ελίτ ( πολιτική, κοινωνικοοικονομική, πνευματική - βλέπε περισσότερα στην ανάρτηση της 29ης Οκτωβρίου) δημιούργησαν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους τον μύθο της "ισχυρής Ελλάδας", του "κεντρικού ρόλου της χώρας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο", της "ηγέτιδας των Βαλκανίων" κ.α. , όσον αφορά τη θέση της χώρας στο ευρωπαίκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι και τους μύθους "της Ελλάδας της ανάπτυξης", "του χρηματιστηρίου","των μηδενικών ελλειμάτων" κλπ, ;όσον αφορά την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Ο Έλληνας, πιστός στο dna του που τον κάνει εύπιστο και θαυμαστή των μύθων και των παραμυθιών αρέσκετο σε όλες αυτές τις παρουσιάσεις, γιατί τον έκαναν να αισθάνεται άξιος απόγονος των υπερεπιτυχημένων προγόνων του με αποκορύφωμα το έτος 2004, χρονιά των Oλυμπιακών Aγώνων της Αθήνας, του euro και της eurovision (!), που ήταν και η αρχή του τέλους των παραμυθιών περί ισχυρής χώρας στον σκληρό πηρήνα του ευρώ και της Ευρώπης με λόγο και φωνή σε όλα τα τεκταινόμενα στην περιοχή και τον πλανήτη. Και αυτό γιατί πίσω από τη νέα Μεγάλη Ιδέα κρύβονταν επιμελώς τα χρέη που ολοένα και αυξανόταν και τα δάνεια που έπρεπε κάποτε να πληρωθούν.
Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα μηδέν για τη χώρα, δηλαδή η ώρα αποπληρωμής των δανειστών μας, οι πολιτικοί μας πιστοί στο να παραμυθιάζουν τους -"εξαρτημένους" πλέον στο παραμύθιασμα - πολίτες αυτής της χώρας, διοργάνωσαν - για να μη μας απογοητεύσουν - μιά παράσταση που κρατάει δυό χρόνια τώρα. Η υπόθεση; Kάποιος φεύγει μπροστά στην καταστροφή - χρεοκοπία, για να αναλάβει κάποιος άλλος που θα σώσει ό,τι μας "σερβίρουν" οτι μπορεί να σώσει, αλλά για να μη χρεωθεί την όποια κακή διαχείρηση, φεύγει για να αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη και πάει λέγοντας...Το όνομα της παράστασης; "O κύκλος των χαμένων πρωθυπουργών".
Στις δεκαετίες του '30 και '40 αναπτύχθηκαν οι ιδεολογίες, δόγματα δηλαδή που αφορούσαν την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη όπως ο αναρχισμός, ο κομουνισμός, ο σοσιαλισμός, ο συντηρητισμός και ο φασισμός - ναζισμός. Στο βωμό της πίστης σε αυτές τιν ιδεολογίες, μεγάλο μέρος των λαϊκών μαζών αλληλοεξοντώθηκε ( εμφύλιος, διχασμός, "ανένδοτος", αποστασία του '65, παρακράτος, δικτατορία '67 - '74). Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού σοβιετικού τύπου το 1991 και το τέλος του ψυχρού πολέμου, ο οποίος αναζωπύρωνε κατά περιόδους τις εντάσεις μεταξύ των αντίθετων ιδεολογιών, οι ιδεολογίες άρχισαν να φθίνουν και να συγκλίνουν σε μία, αυτή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όλοι οι πολίτες και τα αγαθά δεν θα είχαν περιορισμούς στις μετακινήσεις τους, εντός Ευρώπης και όλοι θα ήταν μέλη ενός ομόσπονδου κράτους, χωρίς σύνορα, βρήκε εξαιτίας της ιδεαλιστικής της υφής αρκετούς υποστηρικτές ανάμεσα στις μάζες και βεβαίως στον επιχειρηματικό κόσμο. Έτσι, με όχημα, αλλά και πρόσχημα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση οι τρείς ελίτ ( πολιτική, κοινωνικοοικονομική, πνευματική - βλέπε περισσότερα στην ανάρτηση της 29ης Οκτωβρίου) δημιούργησαν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους τον μύθο της "ισχυρής Ελλάδας", του "κεντρικού ρόλου της χώρας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο", της "ηγέτιδας των Βαλκανίων" κ.α. , όσον αφορά τη θέση της χώρας στο ευρωπαίκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι και τους μύθους "της Ελλάδας της ανάπτυξης", "του χρηματιστηρίου","των μηδενικών ελλειμάτων" κλπ, ;όσον αφορά την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Ο Έλληνας, πιστός στο dna του που τον κάνει εύπιστο και θαυμαστή των μύθων και των παραμυθιών αρέσκετο σε όλες αυτές τις παρουσιάσεις, γιατί τον έκαναν να αισθάνεται άξιος απόγονος των υπερεπιτυχημένων προγόνων του με αποκορύφωμα το έτος 2004, χρονιά των Oλυμπιακών Aγώνων της Αθήνας, του euro και της eurovision (!), που ήταν και η αρχή του τέλους των παραμυθιών περί ισχυρής χώρας στον σκληρό πηρήνα του ευρώ και της Ευρώπης με λόγο και φωνή σε όλα τα τεκταινόμενα στην περιοχή και τον πλανήτη. Και αυτό γιατί πίσω από τη νέα Μεγάλη Ιδέα κρύβονταν επιμελώς τα χρέη που ολοένα και αυξανόταν και τα δάνεια που έπρεπε κάποτε να πληρωθούν.
Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα μηδέν για τη χώρα, δηλαδή η ώρα αποπληρωμής των δανειστών μας, οι πολιτικοί μας πιστοί στο να παραμυθιάζουν τους -"εξαρτημένους" πλέον στο παραμύθιασμα - πολίτες αυτής της χώρας, διοργάνωσαν - για να μη μας απογοητεύσουν - μιά παράσταση που κρατάει δυό χρόνια τώρα. Η υπόθεση; Kάποιος φεύγει μπροστά στην καταστροφή - χρεοκοπία, για να αναλάβει κάποιος άλλος που θα σώσει ό,τι μας "σερβίρουν" οτι μπορεί να σώσει, αλλά για να μη χρεωθεί την όποια κακή διαχείρηση, φεύγει για να αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη και πάει λέγοντας...Το όνομα της παράστασης; "O κύκλος των χαμένων πρωθυπουργών".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχόλια