Ώρες - ώρες, σκέφτομαι πως σε λίγα χρόνια τα παιδιά μας θα αναρωτιούνται, αν τελικά η Ελλάδα υπήρχε μόνο στα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας (αν βέβαια δεν έχουν καταργηθεί από τη "νέα τάξη πραγμάτων") ή αν συνεχίζει να υπάρχει...
Ερώτημα ρητορικό; Πατριωτικό; Aπαισιόδοξο; Μάλλον λίγο απ' όλα όπως είναι και η ζωή μας, που περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη, το γέλιο και το κλάμα σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ζωής μας. Το θέμα είναι που να κατατάξουμε την τρέχουσα συγκυρία, η οποία κατα την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί την απαρχή της παρακμής και αποδόμησης του νεοελληνικού κράτους και όλων των θεσμών και νοοτροπιών που αυτό περικλείει. Άς δούμε όμως τί σημαίνει νεοελληνικό κράτος, από πού προήλθε, ποιοί οι θεσμοί που στηρίχτηκε αυτό το οικοδόμημα και ποιές οι νοοτροπίες που το περιέβαλλαν.
Αρχικά το νεοελληνικό κράτος δημιουργήθηκε στην πατρογονική εστία του έθνους των Ελλήνων, έπειτα από τη συμβολή δύο παραγόντων : Του ελληνικού παράγοντα , που έπειτα από τέσσερις και πλέον αιώνες υπό οθωμανική διοίκηση και κατοχή πάλεψε για αυτοδιάθεση με το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 και του ξένου παράγοντα, που η ισορροπία ισχύος των τότε μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) επέβαλλε τη δημιουργία ενός μικρού ανεξάρτητου κράτους για την - κατά το δυνατό - εξυπηρέτηση του.
Μια διαχρονική διεισδητική ματιά στα γεγονότα από τότε μέχρι σήμερα καταλήγει σε δύο συμπεράσματα : Κατά πρώτον, η Ελλάδα δεν αποτέλεσε ποτέ πλήρως ανεξάρτητη χώρα, καθότι η "κηδεμονία" της πέρασε από την αγγλογαλλική αγκάλη αρχικά, στην αγγλική απο το μέσα του 1910 εώς το 1940 (βαλκανικοί πόλεμοι, αντάντ ,μικρασιατική καταστροφή, β' παγκόσμιος πόλεμος) και μετά το 1940 στην πλήρη προτεκτοριοποίησή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες εώς τη δεκαετία του 1980, όπου η αμερικάνικη επιρροή περιορίστηκε σε μικρή κλίμακα και συμπληρώθηκε με την ευρωπαϊκή επιρροή. Η επιρροή αυτή μεταβλήθηκε λόγω της αλλαγής στην ισορροπία ισχύος (κατάρρευση καθεστώτων Σοβιετικής επιρροής και επανένωση Γερμανίας) σε γερμανική επιρροή, σε μικρό βαθμό στη δεκαετία του 1990 και κυρίως μετά την αυγή της νέας χιλιετίας, οπότε και η Γερμανία εξελίχτηκε σε ηγεμονική χώρα της Ερωπαϊκής Ένωσης μεταλλάσοντας βαθμίαια το στόχο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στην μετατροπή της Ευρώπης σε "Γερμανική κοινοπολιτεία" με κράτη φιλικά προσκείμενα στη Γερμανία ή με αδυναμία εναντίωσης σε αυτή, κράτη δορυφόρους και κράτη υπό πλήρη κατοχή, με την Ελλάδα να προορίζεται μάλλον για την τρίτη εκδοχή της γερμανικής υπεροχής. Κατά δεύτερον, οι Έλληνες , δεχόμενοι βεβαίως και εξωτερικές πιέσεις και περιορισμούς, πιστοί στο dna τους αυτό όμως της διχόνοιας και της αυτοκαταστροφής και όχι αυτό της δημιουργίας και της καινοτομίας, δεν κατάφεραν ποτέ να απαλλαγούν από τις παθογένειες του κράτους που δημιούργησαν.
Οι παθογένειες αυτές παραμένουν εδώ και κοντά διακόσια χρόνια οι ίδιες και είναι οι εξής:
1. H έλλειψη ανάπτυξης με βάση τα δεδομένα της εκάστοτε εποχής, που οφείλεται σε λανθασμένες κυβερνητικές αποφάσεις και στην έλλειψη τεχνογνωσίας. ( π.χ. η μη ανάπτυξη βιομηχανίας)
2. Η λανθασμένη ή η έλλειψη εκμετάλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας (λανθασμένες ή ασύμφορες γεωργικές καλλιέργειες, ανεκμετάλευτος ορυκτός, επίγειος ενάλειος πλούτος).
3. Η έλλειψη σύγχρονης, ουσιώδους και εμπεριστατωμένης μόρφωσης από το σύστημα Παιδείας.
4. Η ανοχή στη καταπάτηση νομοθετημάτων που οδηγει σε αναξιοκρατία, ανισότητα, φοροδιαφυγή,ατιμωρησία, λαϊκή κατακραυγή.
5. Η αποδόμηση διαχρονικών Αξιών, όπως αγάπη, αυταπάρνηση,αλτρουισμός, αλληλοκατανόηση, πατριωτισμός,φιλότιμο, πνευματικότητα,κοσμοπολιτισμός, μη υλισμός κ.α.
Με αυτά τα δεδομένα, η οποιαδήποτε προσπάθεια αποτροπής της πορείας προς την παρακμή και την αποδόμηση πρέπει να περικλείει την ανατροπή σε κατεστημένες νοοτροπίες και θεσμούς. Οι κομματικοί διαχωρισμοί και οι ταγμένοι συνδικαλισμοί δεν έχουν θέση σε μιά Ελλάδα δυνατή.Ούτε η ολιγαρχία των συμφερόντων, η διαπλοκή, η μικροπολιτική , τα ρουσφέτια, η εθνική υποχωρητικότητα, η δανεική ευμάρεια, η αποχή του πολίτη από τις δημοκρατικές διαδικασίες , η άγνοια. Όπως επίσης δεν έχουν θέση η υπερβολή, η ατομικότητα, η αμάθεια και η ημιμάθεια, η αγένεια, ο ωχαδερφισμός, η νωθρότητα, η τεμπελιά, η μετάθεση ευθυνών, η ανάδειξη του ασήμαντου σε σημαντικό και η υποβάθμιση του σημαντικού σε ασήμαντο κ.α.
Πάνω απ' όλα όμως πρέπει να αποκτήσουμε εθνική και ατομική αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις προκλήσεις που μας επιφυλασσει το μέλλον.
